«Πόρτα» και από το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, είδε ο πρώην αρχηγός της αστυνομίας Μιχαλάκης Παπαγεωργίου, ο οποίος είχε παυθεί, «μετά πολλών επαίνων», από τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη, μετά τα επεισόδια που είχαν δημιουργήσει μέλη του ΕΛΑΜ στη Λεμεσό, σε εκδήλωση στην οποία είχε προσκληθεί ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, τον Μάρτιο του 2014.
Του Μανώλη Καλατζή
Ο Μιχαλάκης Παπαγεωργίου, μετά τη παύση του είχε προσφύγει στο Διοικητικό Δικαστήριο, το οποίο απέρριψε την προσφυγή κρίνοντα «ότι η συγκεκριμένη πράξη (παύση) ήταν πράξη κυβερνήσεως και όχι εκτελεστή διοικητική πράξη και επομένως δεν ενέπιπτε στον αναθεωρητικό έλεγχο της νομιμότητας της από το Διοικητικό Δικαστήριο».
Ο κ. Παπαγεωργίου, προχώρησε με έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης, και απέτυχε για δεύτερη φορά να αμφισβητήσει τη νομιμότητα της παύσης του. Κατά την έφεση, ο δικηγόρος του Α. Σ. Αγγελίδης ισχυρίστηκε πως το πρωτόδικο Διοικητικό Δικαστήριο «λανθασμένα έκρινε, παρά το περιεχόμενο της απόφασης του Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Νίκου Αναστασιάδη, το οποίο αποδίδει υπαίτια ευθύνη στον Εφεσείοντα και τον δυσφημεί, την πράξη απρόσβλητη και/ή μη δεκτική ελέγχου της νομιμότητας της. Διατείνεται επίσης πως κατ’ εσφαλμένο τρόπο και κατά παράβαση των Άρθρων 30 και 35 του Συντάγματος αποφάσισε ότι η δικαιοδοσία του περιορίζεται στο πλαίσιο των διατάξεων του Άρθρου 146 του Συντάγματος και δεν καλύπτει τέτοιου είδους τιμωρητική και δυσφημιστική απόφαση, και τέλος πως η κυβερνητική πράξη, κρίνεται από το περιεχόμενο και τα όρια της, τα οποία στην προκειμένη περίπτωση έχουν ξεπεραστεί, αφού ο Πρόεδρος ενήργησε ως πειθαρχικό όργανο αποδίδοντας αβάσιμα δυσφημιστικούς χαρακτηρισμούς στον εφεσείοντα χωρίς να τον ακούσει».
Γιατί τον έστειλε σπίτι του;
Στην επιστολή παύσης του Μιχαλάκη Παπαγεωργίου ο τέως Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, ανέφερε: «Επιθυμώ να σας πληροφορήσω ότι μετά τα χθεσινά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Λεμεσό, αλλά και σωρεία άλλων πράξεων και παραλείψεων που προηγήθηκαν της εκδήλωσης αυτής, με οδήγησαν στην απόφαση για άμεση παύση σας από τη θέση του Αρχηγού της Αστυνομίας για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Στην απόφασή μου, έλαβα σοβαρά υπόψη την κατ’ επανάληψη από μέρους σας απουσία σεβασμού προς αποφάσεις θεσμικών οργάνων της Δημοκρατίας, όπως αποφάσεις των Δικαστηρίων και των υποδείξεων της Επιτρόπου Διοικήσεως. Καθοριστικό ρόλο στην απόφαση μου, διαδραμάτισε και η πλημμελής εκτέλεση των καθηκόντων σας, που αφορούν την πάταξη του σοβαρού εγκλήματος και την προαγωγή της πραγματικής ασφάλειας του πολίτη. Σας ευχαριστώ για τις μέχρι σήμερα υπηρεσίες σας στην Αστυνομία».
Η πλευρά του κ. Παπαγεωγίου υποστήριξε κατά την έφεση στη συγκεκριμένη περίπτωση «η επίδικη πράξη, αν και ερειδόμενη στο Άρθρο 47(στ) του Συντάγματος το οποίο παρέχει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την εξουσία να παύει τον Αρχηγό της Αστυνομίας, δεν αποτελεί πράξη κυβερνήσεως με δεδομένο το περιεχόμενο της, το οποίο αποδίδει σοβαρά παραπτώματα στον εφεσείοντα και τον δυσφημεί. Ουσιαστικά, επικαλείται ο συνήγορος (Α. Σ. Αγγελίδης), ο Πρόεδρος ενήργησε ως πειθαρχικό όργανο, τιμωρώντας χωρίς να ακούσει τον εφεσείοντα (Μ. Παπαγεωργίου). Η ενέργεια αυτή του Προέδρου, ο οποίος είναι η ‘κορυφή’ της κεντρικής εξουσίας και άρα διοικητικό όργανο, κατατάσσει την επίδικη πράξη στις διοικητικές, οι οποίες υπόκεινται και θα πρέπει να υπόκεινται σε δικαστικό έλεγχο. Παρήλθεν, εισηγείται, ο καιρός όπου οι πράξεις του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ελέγχονταν και θα πρέπει επιτέλους να ενταχθούν στις διοικητικές πράξεις, για να τυγχάνουν δικαστικού ελέγχου, ούτως ώστε να παρέχεται η ευκαιρία στο διοικούμενο, όπως τον εφεσείοντα (Μ. Ππαγεωργίου), να απολαμβάνει των δικαιωμάτων που τυγχάνουν οι λοιποί πολίτες, οι επηρεαζόμενοι από την έκδοση διοικητικών πράξεων». Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο αποφάνθηκε πως «παρά την ελκυστικότητα του ενδιαφέροντος που παρουσιάζουν οι θέσεις του εφεσείοντα (Μ. Παπαγεωργίου), δεν καταρρίπτουν την ορθότητα της απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου».
Είναι κυβερνητική και όχι διοικητική πράξη
Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο υιοθέτησε την θέση της εκπροσώπου της Νομικής Υπηρεσίας. Λ. Ουστά και παρέπεμψε στην απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου για την υπόθεση της παύσης του πρώην Υπαρχηγού της Αστυνομίας Ν. Σερδάρη. Οι όροι διορισμοί και παύσης του Υπαρχηγού είναι ίδιοι με αυτούς του Αρχηγού και σε εκείνη την απόφαση αναφερόταν: «Η αποκλειστική εξουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας να διορίζει τον Υπαρχηγό της Αστυνομίας δυνάμει του Άρθρου 131 και η αποκλειστική επίσης εξουσία να τερματίζει τις υπηρεσίες του παρέχεται χωρίς κανένα περιορισμό και χωρίς να τίθεται κανένα κριτήριο για την ενάσκηση της από το Άρθρο 47(στ) του Συντάγματος το οποίο έχει απόλυτη εφαρμογή στην παρούσα υπόθεση. Το Άρθρο 47(στ) δεν αφήνει κανένα περιθώριο οποιασδήποτε άλλης ερμηνείας. Δεν αφήνει επίσης κανένα περιθώριο εφαρμογής οποιουδήποτε νόμου ή ερμηνείας οποιασδήποτε νομοθετικής διάταξης, όπως επικαλείται ο εφεσείων (Ν. Σερδάρης), κατά τρόπο που να προσκρούει στην υπέρτερη συνταγματική διάταξη. Ο διορισμός και η παύση του Υπαρχηγού της Αστυνομίας δεν υπόκειται στον περί Αστυνομίας Νόμο και δεν διενεργείται από τα προβλεπόμενα από την εν λόγω νομοθεσία όργανα αλλά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατά την ενάσκηση πολιτικής ή κυβερνητικής εξουσίας».
Η παύση και η επιστολή
Το Ανώτατο Διοικητικό Διακστήριο, στην απορριπτική απόφαση του σημειώνει πως η πράξη παύσης του κ. Παπαγεωργίου είναι αυτή που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδας και δεν περιλαμβάνει τίποτα πέραν των απαραίτητων, όπως και η πράξη διορισμού. Η επιστολή που δόθηκε στον κ. Παπαγεωργίου κατά τη παύση του στην οποία «κατ’ ισχυρισμόν» περιλαμβάνονται «δυσφημιστικές φράσεις ή αποδίδονται ανάρμοστες συμπεριφορές επαγόμενες πειθαρχικές διώξεις, δεν αλλοιώνει το χαρακτήρα της κυβερνητικής πράξης, παραμένουσας ανέλεγκτης από τη δικαστική εξουσία. Ενδεχομένως να προσδίδουν στο υποκείμενο της επιστολής (Μ. Παπαγεωργίου), κάποια άλλα δικαιώματα, πλην όμως, σε καμιά περίπτωση δεν προσδίδουν δικαιοδοσία στο Διοικητικό Δικαστήριο».
Τη σύνθεση του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου αποτελούσαν, ο Πρόεδρος Α. Ρ. Λιάτσος και οι Δικαστές Δ. Σωκράτους και Τ. Καρακάννα.
