Δραματική η κατάσταση στο Κυπριακό, δεν υπάρχει χώρος για μικροπολιτικές σκοπιμότητες – Όσοι ξεχνούν ποιος φταίει για το ναυάγιο και το αδιέξοδο, τον σπρώχνουν να συνεχίσει να καταστρέφει κάθε ελπίδα – Απαιτείται σοβαρότητα, εθνική συνεννόηση και κοινή γραμμή
Το Κυπριακό όπως το ξέραμε «πέθανε» το καλοκαίρι του 2017 στο Κραν Μοντανά. Έχουν ήδη περάσει πεντέμισι χρόνια και από τότε και η διαδικασία παραμένει φυλακισμένη στις παράλογες ορέξεις της τουρκικής πλευράς για αλλαγή της βάσης λύσης. Μια περίοδος δραματικής στασιμότητας, σχεδόν απόλυτης απραξίας. Μια κυκλική πορεία συζητήσεων, που είναι αδύνατο να καταλήξουν σε κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Κάθε μέρα που περνάει ο στόχος της λύσης απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο, προκαλώντας τεράστια ζημιά στο νησί και τους ανθρώπους του. Ένοχη για αυτό το έγκλημα είναι μόνο η Τουρκία, η οποία τιμωρεί με τη στάση της όχι μόνο τους Ελληνοκυπρίους, αλλά και τους Τουρκοκύπριους τους οποίους λέει πως νοιάζεται και προστατεύει. Οι πράξεις της δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.
Το τουρκικό γινάτι για αναγνώριση του ψευδοκράτους, κυριαρχική ισότητα και ισότιμο διεθνές στάτους εξακολουθεί να μπλοκάρει κάθε βήμα, κάθε προσπάθεια που γίνεται για επανέναρξη των συνομιλιών. Δυστυχώς για εμάς η Άγκυρα σ’ αυτό το κεφάλαιο επιδεικνύει συνέπεια. Παρά το γεγονός ότι δεν βρίσκει πουθενά υποστήριξη δείχνει αμετανόητη και αμετακίνητη. Αυτή η μονοδιάστατη στάση της Τουρκίας δημιούργησε μια σημαντική ευκαιρία για τις δυνάμεις της ελληνοκυπριακής πλευράς να μιλήσουν επιτέλους την ίδια γλώσσα και να «πολεμήσουν» τον εθνικό εχθρό, αντί της ανταλλαγής εμφύλιων πυρών.
Μια μεγάλη τραγωδία βρίσκεται μπροστά μας, όμως κάποιες πολιτικές δυνάμεις στη δική μας πλευρά προσποιούνται ότι δεν την βλέπουν. Απέναντι σ’ αυτή την απειλή επιβίωσης, κάποιοι επιλέγουν να προσπερνούν το αδιαμφισβήτητο δεδομένο των τουρκικών ευθυνών για το ναυάγιο και το αδιέξοδο στο Κυπριακό. Κάποιοι επιλέγουν τον τραγικό δρόμο της επίρριψης ευθυνών στη δική μας πλευρά, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι οι θέσεις τους μπαίνουν αυτόματα στην τουρκική φαρέτρα επιχειρημάτων.
Η διαχείριση του εθνικού μας ζητήματος δεν χωράει μικροπολιτικές μισαλλοδοξίες και σκοπιμότητες. Δεν είναι δυνατόν να αποτελεί αντικείμενο προεκλογικών διαξιφισμών. Ακόμη και να υπάρχουν διαφωνίες για τα επιμέρους, ο στόχος θα έπρεπε να ήταν κοινός. Η επιδίωξη όλων θα έπρεπε να ήταν η επίτευξης μιας δίκαιης λύσης του Κυπριακού, προς το συμφέρον Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Και όχι να τρωγόμαστε μεταξύ μας, επιτρέποντας στον Ερντογάν να αφήνει το τρένο μακριά από τις ράγες.
Κανείς δεν λέει πως εδώ που φτάσαμε η επανέναρξη είναι εύκολη υπόθεση. Τουναντίον η κατάσταση παραπέμπει σε μια άλυτη εξίσωση. Η μοναδική διέξοδος φαίνεται πως είναι ουσιαστική εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα στη διαδικασία, με το καλό ή το… κακό, να πειστεί η Τουρκία να εγκαταλείψει τις παράλογες απαιτήσεις και αιτιάσεις. Να επανέλθει στο τραπέζι για συνομιλίες στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου, όπως περιγράφεται στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας. Κι ας είναι μετά τις τουρκικές εκλογές το καλοκαίρι.
Αυτή άλλωστε είναι η φιλοσοφία της τελευταίας προσπάθειας για επανέναρξη με την υπογραφή του Νίκου Αναστασιάδη. Μια σημαντική κληρονομιά που θα περάσει στα χέρια του επόμενου Προέδρου τη Δημοκρατίας. Εκείνος θα αποφασίσει εάν θα πετάξει στα σκουπίδια τη διπλωματική προεργασία που έγινε ή εάν θα χτίσει πάνω σ’ αυτήν ώστε να πάψει να γυρίζει ο τροχός της στασιμότητας στο Κυπριακό.
