Όταν έναν άνθρωπο 20 ή 25 ή ακόμα και 40 ετών τον καταδικάζει το δικαστήριο σε 2,5 χρόνια φυλάκισης, μπορεί να εκληφθεί ως τιμωρία ή ως ευκαιρία για σωφρονισμό με προοπτική ταχείας επανένταξης στην ελεύθερη κοινωνία.
Όταν όμως διατάσσεις την φυλάκιση ενός 82χρονου για περίοδο 2,5 ετών, ουσιαστικά τον καταδικάζεις σε θάνατο και βεβαίως δεν εξυπηρετείς τον στόχο του σωφρονισμού ή της τιμωρίας που θα τον οδηγήσει σε επανένταξη.
Μάλιστα, όταν η καταδίκη αφορά τον τραυματισμό ενός κλέφτη που έχει μπει στο σπίτι σου 4 φορές, τότε καταδικάζεις και τη κοινή λογική και εκτελείς το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Αυτό έπραξε το Κακουργιοδικείο, στην περίπτωση του ηλικιωμένου από την Άλασσα. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί με την απονομή προεδρικής χάρης. Θα λυθεί όταν η συγκεκριμένη απόφαση ακυρωθεί και αυτό είναι δουλειά του Εφετείου ή του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Το να μη φτάσουμε σε αυτό το σημείο ήταν δουλειά του Γενικού Εισαγγελέα, ο οποίος σε άλλες περιπτώσεις μοιράζει απλόχερα αναστολές ποινικών διώξεων για λόγους «δημοσίου συμφέροντος» αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, φαίνεται πως έκρινε ότι το δημόσιο συμφέρον εξυπηρετείτο από την δίκη, την καταδίκη και την φυλάκιση ενός ανθρώπου 82 χρονών.
Μ.Κα
