Κάποιοι, θεωρούν περίπου ως έγκλημα καθοσιώσεως, την υιοθέτηση της θεωρίας των δύο άκρων, γιατί δήθεν εξισώνει τους ακροδεξιούς φασίστες, με τους ακροαριστερούς, επίσης φασίστες.
Του Μανώλη Καλατζή
Και για να ξεκαθαρίζουμε από την αρχή τους όρους, ο φασισμός δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο της ακροδεξιάς, αλλά ως νοοτροπία και πρακτική (και όχι ιδεολογία), είναι συστατικό και της ακροαριστεράς. Εκ των πραγμάτων υπάρχει ένα σημείο, στο οποίο συναντώνται οι κατά τ΄άλλα άσπονδοι εχθροί.
Είναι και οι δύο εχθροί της δημοκρατίας. Έχουν εφεύρει στο μυαλό τους μια «δημοκρατία», στην οποία όποιος διαφωνεί μαζί τους είναι αυτομάτως εχθρός.
Θα υπενθυμίσω, πως όταν το 1967 οι συνταγματάρχες έβγαλαν στους δρόμους της Αθήνας τα τανκς, ισχυρίστηκαν πως έκαναν «επανάσταση».
«Επανάσταση» ευαγγελίζονται και όσοι λένε πως παλεύουν για την «σοσιαλιστική δημοκρατία».
Ουσιαστικά, ιστορικά και στις δύο περιπτώσεις «επαναστάσεων» είχαμε πραξικοπήματα τα οποία οδήγησαν σε περιστολή της ελευθερίας των πολιτών και σε κατάργηση της δημοκρατίας.
Επίτευγμα και αυτό των δύο άκρων.
Ωστόσο, μόνο το ένα άκρο δεν αποδέχεται τις ομοιότητες, τις οποίες βαφτίζει με διάφορους ευφάνταστες ορολογίες, που απλώς δοκιμάζουν την νοημοσύνη μας και τη κοινή λογική.
Είναι αδιαμφισβήτητα «άκρο» η δράση της ακροδεξιάς ναζιστικής Χρυσής Αυγής, η οποία έχει στο ιστορικό της τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Γιατί όμως δεν είναι «άκρο» η 17 Νοέμβρη, η οποία δολοφόνησε δεκάδες ανθρώπους γιατί τους θεωρούσε «φασίστες», «εκμεταλλευτές» ή «εχθρούς»;
Θυμάται κάποιος, έστω και μία πορεία διαμαρτυρίας κατά της 17 Νοέμβρη; Ανακαλεί κάποιος στη μνήμη του ένα σύνθημα του τύπου «τσακίστε τους δολοφόνους σε κάθε γειτονιά;»
Αντιθέτως, όλα αυτά τα χρόνια βιώνουμε μια προσπάθεια ξεπλύματος ή ακόμα και ηρωοποίησης του «άκρου» της αριστεράς, η οποία θεωρεί πως η άσκηση βίας εκ μέρους της είναι ηθική και επιβεβλημένη, αλλά η ίδια τακτική εκ μέρους της ακροδεξιάς είναι εγκληματική. Στην πραγματικότητα, η βία, από όποιον και αν ασκείται ή προπαγανδίζεται αποτελεί έγκλημα και κανένας δεν κατέχει «ηθικό πλεονέκτημα» όσο και αν προσπαθεί να πείσει για αυτό.
Αν δούμε την μεγαλύτερη εικόνα, η χούντα του Πινοσέτ είναι αποδεκτό πως αποτελεί μαύρο στίγμα για την ανθρωπότητα, αλλά αν επισημανθεί πως το ίδιο αποτελούν και οι απαγωγές, οι συλλήψεις, οι εξαφανίσεις και οι εκτελέσεις στα κράτη της ανατολικής Ευρώπης τη περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, τότε λειτουργούν οι αυτοματισμοί ξεπλύματος.
Η ύπαρξη των δύο άκρων δεν είναι θεωρία. Είναι πραγματικότητα και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Με μία λέξη ονομάζεται ολοκληρωτισμός και ως τέτοιος δεν μπορεί ούτε να δικαιολογείται ούτε να παραβλέπεται.
