Θέλω να συμμεριστώ, έστω και την συγκρατημένη αισιοδοξία του Προέδρου της Δημοκρατίας, για την αποστολή της κυρίας Ολγκίν Κουεγιάρ, αλλά όσο και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, δεν τα καταφέρνω.
Του Μανώλη Καλατζή
Όσοι έχουμε ζήσει τα σκαμπανεβάσματα στο κυπριακό, τα τελευταία 30 χρόνια και το πήγαινε έλα ειδικών απεσταλμένων, διαπραγματευτών και μεσολαβητών, θυμόμαστε πως, ποτέ τα πράγματα δεν ήταν δυσκολότερα από όσο είναι σήμερα.
Υπήρχε μια βάση, υπήρχαν επαφές, υπήρχε υλικό που βρισκόταν στο τραπέζι και υπήρχε λιγότερη κόπωση και απογοήτευση.
Σήμερα δυστυχώς, η κα Ολγκίν θα πρέπει να τετραγωνίσει τον κύκλο, μιλώντας μια διαφορετική γλώσσα με τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη και τον Ερσίν Τατάρ.
Φυσιολογικά Ολγκίν και Χριστοδουλίδης έπρεπε να βρίσκονται στην ίδια μεριά και απέναντι να φωνασκεί ο Ερσίν Τατάρ, επιμένοντας στην κυριαρχική ισότητα και τα δύο κράτη.
Δυστυχώς η κα Ολγκίν, δίνει την εντύπωση που βρίσκεται στη μέση, επιχειρώντας να γεφυρώσει θέσεις που βρίσκονται σε απόσταση όσο η γη από τον ουρανό.
Τα πράγματα θα ήταν πιο ξεκάθαρα, αν η απεσταλμένη του ΓΓ του ΟΗΕ, ξεκαθάριζε με το «καλημέρα σας», την θέση του διεθνούς οργανισμού, η οποία δεν μπορεί να είναι άλλη, από αυτή της επιδίωξης λύσης, στη βάση της διζωνικής – δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Αντί αυτού, διαπιστώνεται μια προσπάθεια να κινηθούν τα πράγματα σε μια αδιέξοδη κατεύθυνση, η οποία θα παρουσιάσει ως επιτυχία ακόμα και μία συνάντηση μεταξύ των δύο ηγετών. Όμως μια συνάντηση στην οποία θα ακουστούν μονόλογοι δεν θα διαρρήξει το αδιέξοδο και δεν θα μας βγάλει από το τέλμα.
Αυτά, τα γνωρίζει, προφανώς καλύτερα από εμάς, ο ίδιος ο Πρόεδρος, ο οποίος συνεχίζει να ελπίζει σε κάποια πρόοδο.
Πρόοδο όμως σε τι; Να επιστρέψει η τουρκική πλευρά στο σημείο του 2017 στο Κραν Μοντανά;
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε εξοβελισμό του Ερντογάν και του Τατάρ από την πολιτική ζωή, εξέλιξη που ουδείς μπορεί να φανταστεί ότι θα μπορούσε να συμβεί αυτή τη στιγμή.
Στην καλύτερη περίπτωση, θα εισπράξουμε την διατύπωση δυσαρέσκειας του ΟΗΕ, για την στάση της τουρκικής πλευράς, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι αναμενόμενο. Το πιθανότερο είναι να βρεθούμε μπροστά σε κάποια έκθεση ίσων αποστάσεων, η οποία θα αφήνει λιγότερες προοπτικές για λύση, αν και δεν είμαστε σίγουροι ότι έχουν μείνει κάποιες προοπτικές.
Ο Πρόεδρος μπορεί να διατηρεί (γιατί έτσι πρέπει) κάποιες ελπίδες, τα γεγονότα όμως δεν τις κάνουν ορατές.
