Αυτά που ξέρω για τη Μαριλένα…
Της Μύριας Αβρααμίδου
Προσπαθώντας να αποφύγω το κλισέ, αναζητώ άλλη έκφραση αντί για «ποινή χάδι» για να βάλω δίπλα στα δύο χρόνια φυλάκισης που επιβλήθηκαν σε έναν 25χρονο, που πριν από μια τετραετία λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης ή συμπεριφοράς και παράνομης προσπέρασης, προκάλεσε τον θάνατο μίας 19χρονης κοπέλας.
Προφανώς και το θέμα δεν είναι προσωπικό. Τον νεαρό οδηγό που το καλοκαίρι του 2020 (Ιούλιος ήταν) αποφάσισε να μπει στο αντίθετο ρεύμα στο δρόμο Λεμεσού-Πλατρών για να προσπεράσει σε σημείο που απαγορεύεται και συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο εντός του οποίου επέβαινε η Μαριλένα, δεν τον ξέρω.
Αλλά ούτε και την Μαριλένα, που επέστρεφε στο σπίτι της συνοδευόμενη από φίλους μια νύχτα σαν όλες τις άλλες και τελικά ξεψύχησε λίγες μέρες μετά, την ήξερα.
Ξέρω όμως πως η Μαριλένα δεν έφταιγε.
Και ξέρω πως με τον θάνατο της χάρισε ζωή σε άλλους τρεις συνανθρώπους μας.
Ξέρω πως το Επαρχιακό Δικαστήριο, τέσσερα χρόνια μετά, έκρινε ένοχο τον 25χρονο οδηγό, επειδή η Κατηγορούσα Αρχή κατάφερε να αποδείξει πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, τα συστατικά στοιχεία των κατηγοριών που αντιμετώπιζε ο κατηγορούμενος και ιδιαίτερα το σοβαρό αδίκημα του άρθρου 210 του Ποινικού Κώδικα.
Ξέρω πως ο νεαρός δεν παραδέχτηκε ποτέ για την πράξη του. Άρα και δεν μετανόησε; Αυτό δεν το ξέρω.
Ξέρω πως ο νεαρός έχει λευκό ποινικό μητρώο. Και πως ήταν μόλις 21 ετών όταν συνέβη το μοιραίο δυστύχημα.
Ξέρω πως η μάνα της Μαριλένας σήμερα κλαίει πιο δυνατά απ’ όσο έκλαιγε στην κηδεία της. Τέσσερα χρόνια ανέμενε, τουλάχιστον, απονομή δικαιοσύνης. Ο άγγελος της έτσι κι αλλιώς πίσω δε γυρίζει. Και μπήκε στην αίθουσα του Δικαστηρίου αναμένοντας απονομή δικαιοσύνης. Και βγήκε, διερωτώμενη αν αυτό άξιζε το παιδί της. Διερωτώμενη αν αυτή είναι η δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο. Διερωτώμενη αν υπάρχει Θεός. Εγώ δε ξέρω τι να απαντήσω.
Δικηγόρος δεν είμαι. Ούτε δικαστής. Αλλά 2 χρόνια ποινή φυλάκιση, άρα πάνω στον χρόνο και κάτι πίσω στην κανονικότητα, δεν το λες δικαιοσύνη.
Μάλλον η δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο είναι τυφλή. Και πάσχει πολύ.
Τελικά άλλη έκφραση δε βρίσκω. Τα δύο χρόνια, για τον άδικο θάνατο της 19χρονης Μαριλένας που δεν έφταιξε σε τίποτε, που ήθελε να ζήσει, ήθελε να μεγαλώσει, ήθελε να σπουδάσει και να γίνει αρχιτέκτονας, ήθελε να κάνει τη δική της οικογένεια… ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΝΗ ΧΑΔΙ.
