Η «πολιτική ορθότητα» που τείνει να καταστεί «θρησκεία», επιβάλλοντας σχεδόν δικτατορικά το πως θα εκφραστούμε, θεοποιεί την εντύπωση και αδιαφορεί για την ουσία.
Του Μανώλη Καλατζή
Αν μάλιστα κάποιος, ξεφύγει από τα καλούπια, που ορισμένοι δημιούργησαν για να δικτατορεύσουν τον τρόπο που εκφραζόμαστε, τότε άνευ ετέρου, είναι ρατσιστής, ομοφοβικός, φασίστας, συντηρητικός, σεξιστής, οπισθοδρομικός κλπ.
Αν τον αλλοδαπό από την Σομαλία ή τη Γκάνα, που θα εμφανιστεί με ψεύτικο όνομα και ψεύτικο ή χωρίς διαβατήριο, τον αποκαλέσεις «λαθρομετανάστη», την πάτησες. Παράνομο μετανάστη μήπως; Μάλλον και αυτός ο όρος εκφεύγει της «πολιτικής ορθότητας» και σου εξασφαλίζει τον τίτλο του ξενοφοβικού. Για την ουσία ούτε κουβέντα. Δικτατορία των τύπων και των λέξεων.
Από την άλλη, αν υπερασπιστείς τον κακομοίρη πρόσφυγα (πραγματικό πρόσφυγα), που τον πέταξε η μοίρα και ο πόλεμος σε κάποια χώρα της Ευρώπης, τότε είσαι τουλάχιστον ύποπτος για την εκθεμελίωση των αρχών και των αξιών της χριστιανικής Ευρώπης.
Αν αφαιρεθείς και κάποια στιγμή εκθειάσεις τις αναλογίες μιας όμορφης γυναίκας, είσαι τουλάχιστον σεξιστής, γουρούνι και δέσμιος των στερεοτύπων που βλέπουν την γυναίκα ως αντικείμενο… και άλλες παρλαπίπες.
Επίσης αν υποπέσεις στο θανάσιμο ολίσθημα να χαρακτηρίσεις π@@@, έναν ομοφυλόφιλο, το στίγμα θα σε ακολουθεί σε ολόκληρο τον βίο σου, γιατί δεν μπορεί παρά να είσαι ομοφοβικός. (Έχουν προστεθεί και άλλοι ορισμοί τρανσφοβικός κλπ) Δεν θα μπορέσεις να πείσεις ότι δεν έχεις καμία φοβία για κανέναν άνθρωπο, για κανένα ανθρώπινο προσανατολισμό και για καμία ανθρώπινη επιλογή.
Ο σεβασμός στους ανθρώπους και στις επιλογές τους, είναι στάση ζωής και όχι επιλογή λέξεων.
Στον αντίποδα, αν στηρίξεις το δικαίωμα των ανθρώπων να ζουν όπως νομίζουν και με όποιον/α νομίζουν, τότε είσαι λουλού, πισωγλέντης και αδελφάρα.
Στο πεδίο του Κυπριακού, ακόμα και αν ψελλίσεις ότι η γεωγραφία μας έχει καταδικάσει να ζήσουμε με τους Τούρκους, θα βρεθείς απέναντι σε δεκάδες διαταραγμένους, που άγνωστο γιατί, είναι πεπεισμένοι ότι επίκειται η επανάκτηση της Κωνσταντινούπολης, θεωρώντας πως αποτελούν τη μετεμψύχωση του Καραϊσκάκη, της Μπουμπουλίνας και του Λεωνίδα.
Στο αντίποδα, αν μιλήσεις για τον ελληνισμό της Κύπρου, θα σε στήσουν στον τοίχο, άλλοι διαταραγμένοι, που αποφάσισαν πως πρέπει να γράψουμε μια άλλη ιστορία χωρίς Έλληνες και Τούρκους, αλλά με αυτοφυείς Κύπριους, που ως υπερδύναμη θα κυριαρχήσουν στην ανατολική Μεσόγειο.
Το παλαιότερο όλων αυτών των «ανεκδότων», είναι εκείνο που εξ ορισμού θεωρεί τον αριστερό, δημοκράτη και προοδευτικό. Όλα αυτά με μια απλοϊκή προσέγγιση που διαγράφει γεγονότα, πραγματικότητες κλπ και κρατάει μόνο προθέσεις και διακηρύξεις.
Από την άλλη, η αυθαίρετη ταύτιση της δεξιάς με την εθνικοφροσύνη, είναι το ανέκδοτο που ξεπλένει χούντες, Παπαδόπουλους, ακόμα και τους ναζί. Το να θεωρείς πως ο πατριωτισμός δεν είναι θέμα αριστεράς ή δεξιάς, είναι περίπου ανοησία γιατί ο καθένας είναι σίγουρος πως πατριωτική είναι μόνο η δική του άποψη.
Είναι σίγουρο πως κάποιοι θα συμφωνήσουν με τα μισά από τα παραπάνω και θα εξοργιστούν με τα άλλα μισά, γιατί έχουμε μάθει να θεωρούμε πως ένα χαρακτηρισμός δίνει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα. Ακόμα και αν πρόκειται για την ίδια την ταυτότητα μας.
