Εδώ και 15 μήνες στην Ουκρανία εξελίσσεται ένας αιματηρός πόλεμος, ο οποίος έχει στοιχίσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και έχει αφήσει χιλιάδες ορφανά παιδιά, εκατομμύρια πρόσφυγες και ισοπεδωμένες πόλεις. Ένας πόλεμος ο οποίος δεν φαίνεται να φτάνει στο τέλος του σύντομα.
Του Μανώλη Καλατζή
Στην Κύπρο, αυτός ο πόλεμος έγινε πριν μισό αιώνα και η πληγή παραμένει ανοιχτή, με άγνωστη την προοπτική εξεύρεσης λύσης.
Και όμως…
Από την έναρξη της ρωσικής εισβολής, οι Κύπριοι πολίτες, όπως επιβεβαιώνουν τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου, είναι από τους λίγους Ευρωπαίους, που επιδεικνύουν συμπάθεια στον εισβολέα. Την ίδια ώρα, απαιτούν από τους εταίρους τους, την επίδειξη αλληλεγγύης, για να ασκηθούν πιέσεις στην Τουρκία ώστε να αρθούν οι συνέπειες της εισβολής του 1974. Αν μάλιστα δεν το κάνουν στο βαθμό που εμείς θα θέλαμε, τότε είναι τουρκόφιλοι, κοιτάνε τα συμφέροντα τους και γενικώς γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια το διεθνές δίκαιο.
Θεωρούμε ότι δικαίωμα να γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια το διεθνές δίκαιο το έχουμε μόνο εμείς, είτε παραβιάζοντας τις κυρώσεις του ΟΗΕ κατά της Σερβίας τη δεκαετία του ’90, είτε ξεπλένοντας αβέρτα βρόμικο ρωσικό χρήμα, είτε πουλώντας με το κιλό την ευρωπαϊκή ιθαγένεια, είτε συμβάλλοντας στην αποφυγή εφαρμογής των κυρώσεων κατά της Μόσχας. Μια τέτοια στάση την θεωρούμε λίγο πολύ προνόμιο μας.
Σύμφωνα πάντα με τα διαχρονικά αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου έχουμε και άλλες σχιζοφρενικές τάσεις. Δεν εγκρίνουμε την αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία, θεωρούμε το Κίεβο υπεύθυνο γιατί ενώ βομβαρδίζεται δεν κάθεται να διαπραγματευτεί κλπ
Είναι καιρός να κατανοήσουμε, ότι οι διεθνείς σχέσεις δεν έχουν να κάνουν με τις φαντασιώσεις και τα παραμύθια, που τελικώς εξυπηρετούν μια μικρή ομάδα ανθρώπων, που πλουτίζει εκμεταλλευόμενη τις περίεργες απόψεις μας για τις διεθνείς σχέσεις.
Θέση αρχών είναι μόνο μία και δεν έχει σχέση με το αν εξάγονται τα αγγουράκια, οι πατάτες και τα πορτοκάλια μας στη Ρωσία, ούτε βεβαίως αν γεμίζουν τα ξενοδοχεία με Ρώσους τουρίστες.
Καμία εισβολή δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, είτε αυτή γίνεται στην Κύπρο είτε στην Ουκρανία, είτε στο Ιράκ, είτε στη Συρία…
Δεν έχει σημασία αν ο εισβολέας είναι «ομόδοξος», όπως δεν έχει σημασία αν μας στέλνει πελάτες στα δικηγορικά γραφεία και αγοράζει διαμερίσματα στους πύργους μας.
Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η προηγούμενη και η νυν κυβέρνηση δεν έχουν αφήσει περιθώρια για παρερμηνείες, αλλά την ίδια ώρα δεν μπορούμε να κρύψουμε ότι σε επίπεδο κοινής γνώμης, απέχουμε πολύ από αυτό που οι λαοί των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, θεωρούν δίκαιο.
Αυτό, το έχουμε πληρώσει και κάποτε πρέπει να έρθει η ώρα που η λογική θα επιβληθεί του συναισθήματος.
