Η πιθανότητα επιστροφής του Ντόναλτ Τράμπ στον Λευκό Οίκο, μπορεί να έχει προκαλέσει αισθήματα αγαλλίασης στους όπου γης συνωμοσιολόγους, αντιεμβολιαστές, ακροδεξιούς, ακροαριστερούς, αντεμβολιαστές, «αντινεοτξίτες» και γενικώς σε όσους ισορροπούν στο λεπτό σχοινί μεταξύ λογικής και παράνοιας.
Του Μανώλη Καλατζή
Αν ήταν μόνο ο Τραμπ, ίσως τα πράγματα να μην ήταν το ίδιο ανησυχητικά, όσο τουλάχιστον διαγράφονται με την παρουσία διάφορων άλλων ηγετών, σε χώρες οι οποίες απειλούν με αποσταθεροποίηση το παγκόσμιο σύστημα.
Αν βάλει κάποιος δίπλα στον Τραμπ, ηγέτες για τους οποίους ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ έχει εκφράσει θαυμασμό, θα αντιληφθεί το μέγεθος της απειλής για το παγκόσμιο σύστημα.
Όταν του είχε ζητηθεί να ασκήσει πίεση στον Ταγίπ Ερντογάν για να περιορίσει την επιθετική και επεκτατική του πολιτική, ο Τραμπ τον κατέταξε μεταξύ των «μεγάλων σκακιστών», λέγοντας: «Τα πάμε πολύ καλά με όλους, και τον Ερντογάν της Τουρκίας». Μάλιστα όταν ο Τούρκος Πρόεδρος κατέσφαζε του Κούρδους σε Συρία και Ιράκ, ο Τραμπ δεν τσιγκουνεύτηκε στην απονομή ευσήμων: «Είναι μεγάλος ηγέτης. Ειλικρινά είναι κορυφαίος ηγέτης και ένας σπουδαίος άνδρας, ισχυρός. Έχω μεγάλο σεβασμό για τον πρόεδρο».
Παρόμοια άποψη έχει και για τον ακροδεξιό Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Ορμπάν, αρχιτέκτονα του απομονωτισμού της χώρας του στην ΕΕ. «Είναι ένας μεγάλος ηγέτης, που τον σέβονται όλοι», είχε πει ο τέως πλανητάρχης, συνεπής στις αρχές του για στήριξη κάθε ακραίου ηγέτη. Προσφάτως είχε αναφέρει πως «ο Βίκτορ Όρμπαν είναι το πιο διάσημο πρόσωπο, το πιο σκληρό στην Ευρώπη και ίσως και εκτός Ευρώπης».
Επίσης, οι έπαινοι, που κατά καιρούς απονέμονται από τον Τραμπ στον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ, μπορεί να φαίνονται ως παραδοξότητα αλλά δεν είναι. Ο Τραμπ δεν είχε διστάσει να αποκαλέσει τον Πούτιν «ιδιοφυΐα» υπερτονίζοντας ότι είναι προσωπικός του φίλος. Αν θυμηθούμε τις προσπάθειες της Ρωσίας να επηρεάσει υπέρ του Τραμπ, τις εκλογές του 2016 στις ΗΠΑ, τότε γίνεται αντιληπτό για τι υπάρχει αυτή η αμοιβαία εκτίμηση. Μόλις πριν λίγες μέρες ο Ντόναλτ Τραμπ ενθάρρυνε τη Ρωσία να εισβάλει ακόμα και σε χώρες του ΝΑΤΟ, αν δεν καταβάλλουν το 2% του προϋπολογισμού τους, για αμυντικές δαπάνες στο πλαίσιο της Συμμαχίας. Ακόμα και χθες, στη δήλωση του για τον θάνατο του Αλεξέι Ναβάλνι δεν είπε ούτε λέξη για την Ρωσία και για τον Πούτιν.
Αυτές οι επιλεκτικές φιλίες του τέως και ενδεχομένως μελλοντικού πλανητάρχη, την μόνη που πλήττουν είναι την δημοκρατική Δύση στο σύνολο της και την ΕΕ ειδικότερα.
Αν μάλιστα κάποιος κάνει μια πρόχειρη «ακτινογραφία» των ανθρώπων που συμπίπτουν στην υποστήριξη όλων αυτών, θα διαπιστώσει ότι έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Αυταρχικοί, εθνικιστές, με την έννοια του απομονωτισμού, οπαδοί θεωριών συνωμοσίας, αρνητές της λογικής εξήγησης στις διεθνείς σχέσεις και επικίνδυνοι. Μάλιστα δεν θα ήταν υπερβολή να εκτιμήσει κάποιος ότι συχνά ρέπουν προς την παράνοια.
