Θρηνεί όλη η Κύπρος για τον Κυπριανό της…
Της Μύριας Αβρααμίδου
Ούτε συγγενείς, ούτε φίλοι…
Πριν την τραγωδία δεν τον ήξερα τον Κυπριανό. Ένας νεαρός φοιτητής. Όπως χιλιάδες άλλοι που έφυγαν από την οικογένεια τους στην Κύπρο και πήγαν στην Ελλάδα για σπουδές. Για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Για να κάνουν το επόμενο βήμα. Για να αγγίξουν το όνειρο τους…
Όπως τόσοι και τόσοι. Όπως κάποτε κι εμείς.
Και μπήκε σε ένα τρένο. Για μια σύντομη ανάπαυλα. Για λίγες μέρες ξεγνοιασιάς. Ποιος να σκεφτόταν το τραγικό τέλος;
Μπορούσε άραγε κανείς από όλους αυτούς τους ανθρώπους να προβλέψει; Να αισθανθεί φόβο;
Κανείς…
Μετωπική σύγκρουση τρένων. Αδιανόητο…
Και τι να πεις σ’ αυτή τη μάνα που περίμενε πάνω από το τηλέφωνο; Στον πατέρα, την αδελφή, τη φίλη…
Τι να πεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους που δε θα δουν ποτέ ξανά το μωρό τους;
Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που χθες, σήμερα, απόψε, θρηνούν… Λόγια παρηγοριάς; Δεν υπάρχει παρηγοριά! Και πως να συγχωρέσεις το «ανθρώπινο λάθος»;
Όχι, δεν τον ήξερα τον Κυπριανό.
Ίσως ούτε κι εσύ που διαβάζεις.
Απόψε όμως όλοι κλάψαμε για κείνον. Για τη μάνα και τον πατέρα του. Για όλους.
