Της Μικαέλλας Κουλλέ
Ένα λάθος… Ο εγκλεισμός στις φυλακές και ο αέρας ελευθερίας μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια. Κατάθεση ψυχής από την 35χρονη Ελένη Γερασίμου στη Cyprus Times μετά την αποφυλάκιση της
Τα ναρκωτικά, το άκουσμα της ποινής και ο εγκλεισμός στη φυλακή…
Η Ελένη Γερασίμου από τη Λεμεσό καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 6 χρόνων, αφού κρίθηκε ένοχη το 2015 από το Κακουργιοδικείο, σε υπόθεση ναρκωτικών. Από την πρώτη στιγμή παραδέχθηκε κι έδειξε μεταμέλεια. Γνώριζε ωστόσο ότι έκανε λάθος και έπρεπε να πληρώσει γι’ αυτό.
Στο άκουσμα της ποινής της, η Ελένη χάνει την γη κάτω από τα πόδια της, όπως αναφέρει σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Cyprus Times. Και κάπου εκεί ξεκινάει ένα δύσκολο μονοπάτι που δεν είχε περπατήσει ξανά.
Ένα λάθος… Στην ηλικία των 32 ετών. Μια απερισκεψία… Και βρίσκεται αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη τιμωρία -όπως η ίδια την αποκαλεί- την φυλακή.
«Οι ώρες στο κελί περνούσαν βασανιστικά, ήταν σαν να έβαζες ένα λιοντάρι στο κλουβί. Πέρασα αρκετές νύχτες χωρίς να κλείσω μάτι, έκανα λάθος και το πλήρωσα» ήταν τα πρώτα λόγια της Ελένης στη Cyprus Times.
Στην φυλακή οι πρώτες ημέρες ήταν πολύ δύσκολες για την ίδια. Αδυνατούσε να πιστέψει ότι θα περνούσε τόσα χρόνια κλεισμένη στο κελί.
«Πίστευα θα μείνω για πάντα εκεί μέσα. Πρέπει να αναγνωρίσεις το λάθος σου και να το αποδεχτείς, αλλιώς δεν μπορείς να συνεχίσεις. Οι πρώτες μέρες ήταν άσχημες. Στις αρχές έχτιζα άμυνες, στη συνέχεια πήρα απόφαση ότι πρέπει να το υποστώ και να προχωρήσω».
«Στην φυλακή μετρούσα τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά, ακόμη και τα δευτερόλεπτα…»
«Η φυλακή για εμένα είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας, άλλαξα πολύ σαν άνθρωπος, ωρίμασα. Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν όταν ερχόταν η οικογένεια μου να με δει και μετά έφευγε. Και ξανά… και ξανά το ίδιο σκηνικό. Εκεί ένιωθα ότι έχανα ένα κομμάτι από πάνω μου. Με στήριξαν και τους ευχαριστώ» λέει.
«Πήγαινα πίσω στο δωμάτιο και δεν ήθελα να μιλώ σε κανένα. Πιο δύσκολα ήταν την νύχτα, όταν το μυαλό γύριζε πίσω, όταν έκλεινε η πόρτα κι ένιωθα μοναξιά. Θυμάμαι στη φυλακή που μετρούσα, τις μέρες, τις ώρες τα λεπτά ακόμη και τα δευτερόλεπτα. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα άλλαζα τα πάντα» λέει με σιγουριά.
Και συνεχίζει… «Στην αρχή δε μπορείς να αποδεχτείς τον εαυτό σου, πόσον μάλλον και τους άλλους γύρω σου. Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να έχω επαφή και με τις άλλες κοπέλες. Έκανα και φιλίες και θα κρατήσω επαφή μαζί τους όταν αποφυλακιστούν».
Αναφέρει ότι μέσα στη φυλακή αισθάνθηκε από κάποιους ανθρώπους υποτίμηση γιατί ήταν «των ναρκωτικών».
«Άλλαξα σαν άνθρωπος βρήκα τον εαυτό μου εκεί μέσα. Η Διεύθυνση των φυλακών μας βοήθησε να έχουμε το μυαλό μας αλλού, έτσι ώστε να περνάει ο καιρός καλύτερα για εμάς. Συμμετείχαμε σε γιορτές, θέατρα, τραγουδούσαμε και γι’ αυτό ευχαριστώ την κυρία Αννα Αριστοτέλους αλλά και την κυρία Αθηνά που ήταν δίπλα μας πάντα χωρίς να μας διαχωρίζουν. Προσπαθούσαμε όλοι, για το καλό μας».
Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια φυλακή… Χριστούγεννα ξανά με την οικογένεια
Η Ελένη μετά από 3 χρόνια και 8 μήνες παίρνει το χαρτί «ελευθερίας» της μετά από απόφαση του συμβουλίου επ’ αδεία. Δύσκολη η επανένταξη της στην κοινωνία, αλλά χαρούμενη και συγκινημένη που θα περάσει τις γιορτές με την οικογένεια της, μετά την δύσκολη δοκιμασία στις φυλακές.
«Αυτά τα Χριστούγεννα ζω την απόλυτη ευτυχία. Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα να ξέρεις ότι θα κάτσεις στο τραπέζι μαζί με την οικογένεια σου. Στην φυλακή προσπαθούσε η κυρία Άννα να μας διοργανώνει διάφορα παιχνίδια, μας έφερναν σούβλα και τους ευχαριστούμε όμως, τίποτε δεν συγκρίνεται με την παρουσία της οικογένειας σου. Οι μέρες των γιορτών είναι οι πιο δύσκολες στη φυλακή, είναι εκεί που θέλεις την οικογένεια σου όσο ποτέ».
Η αποφυλάκιση και ο κοινωνικός αποκλεισμός…
«Τις πρώτες μέρες που βγήκα από την φυλακή άκουγα το κουδούνι στον ύπνο μου, νόμιζα ήταν η ώρα για το πρωινό. Μπήκα στο μπάνιο του σπιτιού μου με τις παντόφλες όπως κάναμε στις φυλακές. Είναι δύσκολο να ξεπεράσω την ρουτίνα αυτή, αλλά θα τα καταφέρω» λέει γεμάτη αισιοδοξία.
«Η φυλακή σου αφήνει κατάλοιπα. Ο κόσμος έξω δεν μας αποδέχεται εύκολα. Δυστυχώς δεν είναι εύκολο να βρούμε δουλειά γιατί οι εργοδότες κοιτάνε αν έχεις λευκό ποινικό μητρώο, σε βλέπουν με άλλο μάτι μετά την φυλακή. Στην αρχή δούλευα, τώρα όχι, αλλά σιγά σιγά θα τα καταφέρω» επαναλαμβάνει.
Και στέλνει το δικό της μήνυμα…
«Το μήνυμα που θέλω να στείλω μετά από αυτό που βίωσα, είναι ότι η στέρηση της ελευθερίας είναι το χειρότερο πράγμα και ότι η ζωή είναι τόσο ωραία για να την καταστρέφουμε με τις πράξεις μας».
