Σε αναστολή του SafePass και άλλων περιοριστικών μέτρων για Covid 19 καλούν το δικαστήριο – Τα αιτήματα των 113 πολιτών που ενάγουν το κράτος – Κύρια αιτήματα των εναγόντων στη διαδικασία αυτή αποτελούν η έκδοση δικαστικών διαταγμάτων για την αναστολή των διαταγμάτων που έχουν εκδοθεί από τον Υπουργό Υγείας καθώς επίσης και την παρεμπόδιση της έκδοσης άλλων διαταγμάτων, από το Κράτος
Έλαβε χώρα, στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, η ακρόαση για το ενδιάμεσο διάταγμα στην υπόθεση 113 πολιτών εναντίον του Κράτους, του τέως Υπουργού Υγείας και της Συμβουλευτικής Επιδημιολογικής Επιτροπής (ΣΕΕ).
Κύρια αιτήματα των εναγόντων στη διαδικασία αυτή αποτελούν η έκδοση δικαστικών διαταγμάτων για την αναστολή των διαταγμάτων που έχουν εκδοθεί από τον Υπουργό Υγείας καθώς επίσης και την παρεμπόδιση της έκδοσης άλλων διαταγμάτων, από το Κράτος, βάσει των υφιστάμενων πρακτικών. Ο κ. Γεωργιάδης, δικηγόρος των εναγόντων, στην αγόρευσή του παρέθεσε σημαντικά θέματα και στοιχειοθέτησε τις θέσεις του όσον αφορά την ανάγκη έκδοσης των διαταγμάτων αυτών.
Συγκεκριμένα έκανε εκτενή αναφορά στο ζήτημα της παρανομίας σχετικά με τον τρόπο έκδοσης των διαταγμάτων του τέως Υπουργού Υγείας, Κωνσταντίνου Ιωάννου, τα οποία, ως ανέφερε, έχουν εκδοθεί κατά παράβαση του άρθρου 6 του περί Λοιμοκάθαρσης Νόμου (ΚΕΦ. 260) και του άρθρου 3(1) του περί Καταθέσεως στη Βουλή των Αντιπροσώπων των Κανονισμών που Εκδίδονται με Εξουσιοδότηση Νόμου Νόμος του 1989 (Ν. 99/1989). Αναφέρθηκε στο γεγονός ότι το άρθρο 6 του περί Λοιμοκάθαρσης Νόμου (ΚΕΦ. 260) δίνει εξουσία έκδοσης κανονισμών και όχι διαταγμάτων ως έχει γίνει αλλά επίσης ότι, πέραν αυτού, οποιοσδήποτε τέτοιος κανονισμός ή διάταγμα θα πρέπει να τυγχάνει έγκρισης από την Βουλή, βάσει του άρθρου 3(1) του Νόμου 99/89, ώστε να θεωρούνται νόμιμα και να έχουν έννομα αποτελέσματα.
Τόνισε ότι «η παρανομία στην οποία προέβη η Κυβέρνηση είναι σοβαρός παράγοντας ουσιαστικού χαρακτήρα εφόσον, με την μη υποβολή των διαταγμάτων αυτών για έγκριση από την Βουλή, έχει αποστερήσει βασικά δικαιώματα των πολιτών σε πιθανώς πιο αναλογικά μέτρα ή ακόμη και σε εντελώς διαφορετικά από αυτά τα οποία έχουμε δει μέχρι σήμερα». Προς ενδυνάμωση του επιχειρήματός του, χρησιμοποίησε απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Νέας Ζηλανδίας κατά την οποία το δικαστήριο είχε αναφέρει ότι, παρότι για τη δεδομένη στιγμή που λήφθηκαν τα μέτρα εγκλεισμού (lockdown) στην Νέα Ζηλανδία, αυτά πιθανώς να ήταν αναλογικά, το γεγονός ότι αυτά λήφθηκαν κατά παράβαση νόμου τα καθιστούσε άκυρα και ελλείποντα νομικού ερείσματος.
Σημαντική είναι και η αναφορά του σε προηγούμενή του υπόθεση η οποία, παρότι διαφορετικής φύσης, αντιμετώπιζε επίσης ζητήματα παρανομίας εκ μέρους του Κράτους. Από την υπόθεση αυτή, ο κ. Γεωργιάδης παρέθεσε απόσπασμα από την απόφαση του Δικαστηρίου η οποία τονίζει την ευθύνη που φέρουν τα Δικαστήρια έναντι της πιστής εφαρμογής του νόμου το οποίο έλεγε:
«Τα Δικαστήρια, ως φρουροί της νομιμότητας και της πιστής εφαρμογής του νόμου, αισθάνομαι ότι δεν θα μπορούσαν παραμείνουν απλοί θεατές στα πιο πάνω. Αποτελεί καθήκον και υποχρέωση τους να διαφυλάξουν τη νομιμότητα, σε όλες της τις εκφάνσεις, προστατεύοντας στο τέλος της ημέρας τον ίδιο τον θεσμό της απονομής της δικαιοσύνης, διακηρύσσοντας προς πάσα κατεύθυνση πως στα πλαίσια μιας ευνομούμενης πολιτείας και ενός κράτους δικαίου η πιστή εφαρμογή του νόμου υπερισχύει οποιασδήποτε σκοπιμότητας».
Περαιτέρω όμως, ανέπτυξε σημεία σχετικά με πρακτικά από τις συνεδριάσεις της Συμβουλευτικής Επιδημιολογικής Ομάδας τα οποία έλαβε ως τεκμήρια από τη Νομική Υπηρεσία, στα οποία διαφαινόταν καθαρά ότι τα τόσο αυστηρά μέτρα τύπου lockdown δεν είχαν αποτέλεσμα στην μείωση της εξάπλωσης του covid-19 καθώς κύριες εστίες μετάδοσης ήταν ενδοοικογενειακά και σε γηροκομεία.
Τόνισε ότι για το δημόσιο συμφέρον είναι απαραίτητο να ενδυναμωθεί το αίσθημα εμπιστοσύνης προς τη δικαιοσύνη και το ίδιο το Κράτος και διερωτήθηκε αν, με την έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων, θα επερχόταν οποιαδήποτε ζημιά στο Κράτος, εφόσον εκ των αιτημάτων είναι η τήρηση του νόμου.
Η Εισαγγελία, στην ένστασή της σύγκρινε την επιβολή των μέτρων που αφορούν την κυκλοφορία σε εσωτερικούς χώρους, ήτοι την απαίτηση προσκόμισης αρνητικού αποτελέσματος σε rapid ή PCR τεστ 72 ωρών ή πιστοποιητικό εμβολιασμού τουλάχιστον με την πρώτη δόση, με το πλέον γνωστό COVID Pass της ΕΕ το οποίο απαιτείται για τη διασυνοριακή διακίνηση των πολιτών μεταξύ των Κρατών Μελών. Ο κ. Γεωργιάδης, απαντώντας σ’ αυτό ανέφερε ότι τέτοια σύγκριση δεν υφίσταται εφόσον, αν η πρόθεση της ΕΕ ήταν να επιβληθούν τέτοια μέτρα σε εθνικό επίπεδο θα προχωρούσε με την ψήφιση κανονισμού ως έκανε με το COVID Pass.
Επιπλέον όμως ανέφερε ότι η επιβολή τέτοιων μέτρων για να πάει κανείς να φάει με την οικογένειά του αποτελεί έμμεσο εξαναγκασμό σε εμβολιασμό και περιορίζει δυσανάλογα τις ελευθερίες των πολιτών. Τέλος, αναφέρθηκε και στο γεγονός ότι αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με το ψήφισμα ημερομηνίας 27 Ιανουαρίου 2021 της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης στο οποίο αναφέρεται ότι κανείς δεν πρέπει να υφίσταται πολιτική, κοινωνική ή άλλη πίεση να εμβολιαστεί εάν δεν το επιθυμεί.
