Μία τυχαία βόλτα… έσωσε μία ζωή! Η Παυλίνα με τη δωρεά μυελού έδωσε ελπίδα. «Λίγος ο πόνος σε σχέση με τη χαρά»

Ανταλλάζοντας κουβέντες του καναπέ κάποια στιγμή, ούτε θυμάμαι πώς και γιατί, η συνομιλητής μου αναφέρθηκε στην Παυλίνα. Ένα νεαρό κορίτσι από τη Λεμεσό που πρόσφατα έδωσε την ευκαιρία σε ένα συνάνθρωπο της να ελπίζει για ζωή.

Όχι μόνο από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον αλλά και από ανθρώπινο της ζήτησα, εάν είναι εφικτό, να μας γνωρίσει. Έτσι και έγινε. Η Παυλίνα Κατσουνωτού είναι μία 22χρονη με ιδιαίτερα αυξημένο το αίσθημα του αλτρουισμού.

Της Γεωργίας Μιχαήλ

Μία τυχαία βόλτα που έμελλε να χαρίσει ελπίδα για ζωή

Ήταν πριν από περίπου τέσσερα χρόνια όταν η Παυλίνα έκανε τη βόλτα της στην περιοχή του Μόλου μαζί με τη μητέρα της.

«Σε κάποια στιγμή όπως περπατούσαμε, υπήρχαν μαζεμένα άτομα και εκεί είχε και νοσηλευτές. Η αλήθεια δεν ήξερα τι γινόταν και ρώτησα τη μητέρα μου. Μου εξήγησε ότι ήταν από το Καραϊσκάκειο Ίδρυμα και έπαιρναν δείγμα σάλιου ώστε να μπορεί κάποιος να γίνει δότης μυελού των οστών», θυμάται η Παυλίνα μιλώντας στη Cyprus Times.

Αυτό ήταν! Δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Λες και ήταν προδιαγραμμένο. Ενημέρωσε τη μητέρα της ότι αυτή θα έδινε δείγμα γιατί όπως χαρακτηριστικά της ανέφερε «που ξέρεις μπορεί κάποια στιγμή να βοηθήσω κάποιον».

Ο καιρός πέρασε αλλά… χτύπησε το τηλέφωνο

Η παρορμητική αλλά… ευσυνείδητη πράξη της με τον καιρό ξεχάστηκε. Η καθημερινότητα της Παυλίνας άλλαξε όπως και ολόκληρού του πλανήτη λόγω πανδημίας. Σε αυτή όμως τη γκρίζα πραγματικότητα ένα τηλεφώνημα έβαλε και πάλι χρώμα.

«Τον περασμένο Σεπτέμβρη δέχθηκα ένα τηλεφώνημα που πραγματικά δεν περίμενα. Με πήρε μία κοπέλα και μου είπε ότι είναι από το Καραϊσκάκειο Ίδρυμα και μου είπε ότι πριν ένα χρονικό διάστημα είχα δώσει δείγμα και μαζί με κάποια άλλα άτομα βρέθηκα συμβατή για μυελό των οστών με μία νεαρή γυναίκα που το είχε ανάγκη».

Αμέσως τη ρώτησα πώς ένιωσε. Η απάντηση της και κυρίως ο τόνος της φωνής της με έκανε να χαμογελάσω γιατί όντως αισθανόταν απέραντη χαρά και αγαλλίαση. «Πως ένιωσα; Ότι πετάω στα σύννεφα. Αλήθεια!», το είπε και πραγματικά το ένιωθε.

Αν και η συζήτηση στο τηλέφωνο είχε συνέχεια για την Παυλίνα τελείωσε εκεί που την ενημέρωσαν ότι βρέθηκε συμβατή. Δε συζήτησε καν αν υπάρχει ενδεχόμενο να μη δεχθεί να προχωρήσει με τις εξετάσεις που θα έδειχναν εάν αυτή ήταν το άτομο που είχε το περισσότερο ποσοστό συμβατικότητας.

1 του 6

Στο περίμενε… η άγνοια έφερε πιέσεις

«Ανέμενα μάλιστα πώς και πώς. Όταν πέρασαν οι μέρες και δε με πήραν για να πάω να κάνω εξετάσεις, τηλεφώνησα εγώ στο Καραϊσκάκειο γιατί αγχώθηκα μήπως και τελικά δε θέλουν να προχωρήσουμε».

Σε αυτό το διάστημα η νεαρή κοπέλα είχε δεχθεί πιέσεις από τον περίγυρο της για να κάνει δεύτερες σκέψεις.

«Υπήρξαν ενδοιασμοί από άτομα του οικογενειακού και φιλικού μου περιβάλλοντος. Ήθελα να με αποτρέψουν από το να το κάνω γιατί φοβόντουσαν μήπως έχει επιπτώσεις στη δικιά μου υγεία. Ήταν λογικό γιατί κανείς μας δεν ήταν ενημερωμένος».

Σε καμία όμως περίπτωση, όπως διαβεβαίωσε η Παυλίνα, δεν πέρασε από το μυαλό της να μην προχωρήσει. Τελικά το Νοέμβριο διευθετήθηκε το πρώτο ραντεβού για αναλυτικότερη ενημέρωση και εξετάσεις στο νοσοκομείο Λευκωσίας.

«Γνώριζα από τη στιγμή που πήγαινα ότι εγώ θα ήμουν το άτομο που θα ήταν συμβατό. Και όντως έτσι έγινε! Η χαρά μου απερίγραπτη. Ακολούθησε πλήρης ιατρικός έλεγχος πριν από τη συλλογή μοσχεύματος για την επιβεβαίωση της καλής κατάστασης της υγείας μου. Έκανα τρεις ή τέσσερις φορές ενέσεις ώστε να κινητοποιηθούν τα κύτταρα του μυελού των οστών».

Θέλοντας να δώσει την πραγματική εικόνα της κατάστασης, η Παυλίνα εξήγησε ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα ρόδινα. «Κάποιες ημέρες ένιωθα αδιάθετη σε σημείο που οι δικοί μου, επέμεναν ότι θα έπρεπε και πάλι να το ξανασκεφτώ».

Το εμπόδιο που έφερε την απογοήτευση αλλά…

Οι πιέσεις τους είχαν «πέσει» και πάλι στο κενό. Στις 3 Δεκεμβρίου η Παυλίνα, αφού βγήκε αρνητική στο τεστ κορωνοϊού, εισήχθη στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας για να προχωρήσει η διαδικασία. Συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες οι γονείς της.

«Η διαδικασία αυτή κάποιες φορές είναι εύκολη και κάποιες άλλες δύσκολη. Για μένα στην αρχή πίστευα ότι θα ήταν εύκολη αλλά τελικά ήταν λίγο δύσκολη. Ξεκίνησε η διαδικασία για συλλογή κυττάρων από το αίμα. Τα πράγματα όμως δεν κύλησαν ομαλά. Σε κάποια στιγμή το αίμα μου δεν έρρεε όπως έπρεπε και σταμάτησαν. Απογοητεύτηκα. Νόμιζα ότι θα μου έλεγαν ότι δε θα γίνει η μεταμόσχευση».

Διαψεύσθηκε. Ωστόσο η επόμενη επιλογή θα ήταν σίγουρα πιο επώδυνη. Το γνώριζε και θα έπρεπε να αποφασίσει. Δεν υπήρχε όμως κανένα δίλημμα γιατί η Παυλίνα ήταν έτοιμη για όλα φθάνει να βοηθούσε. Η συλλογή του μυελού των οστών θα πραγματοποιείτο με παρακέντηση των οστών της λεκάνης με ειδικές βελόνες. Έτσι και έγινε… Για τις επόμενες τρεις νύχτες η Παυλίνα παρέμεινε στο νοσοκομείο για να δεχθεί την ανάλογη φροντίδα.

«Για σχεδόν ενάμιση μήνα μετά είχα παρενέργειες. Είχα πόνους στο σώμα και δυνατούς πονοκεφάλους. Γενικά έπρεπε να είμαι πάρα πολύ προσεκτική με την υγεία μου. Δεν ήταν όμως κάτι μπροστά σε αυτό που πρόσφερα. Ο πόνος είναι λίγος σε σχέση με τη χαρά που ένιωσα και την τόση περηφάνια που κατάφερα να σώσω μία ζωή. Ευχαριστώ τον Θεό που έφερε στον δρόμο μου ανθρώπους που εν τέλει με παρακίνησαν και με υποστήριξαν σε αυτό. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα είναι αυτή η κοπέλα, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς στη θέση της και να περιμένουμε πώς και πώς να βρεθεί ο άνθρωπος που θα μας δώσει την ελπίδα για ζωή».

Αν και θα ήθελε να γνωρίζει την ασθενή που δέχθηκε τον μυελό, κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται. «Αυτό που κατάφερα μόνο να μάθω ήταν ότι η μεταμόσχευση έγινε στην Ελλάδα. Μετέπειτα επικοινώνησα ξανά με το Καραϊσκάκειο και έμαθα ότι το σώμα της δέχθηκε το μόσχευμα και η υγεία της πάει καλά. Θα ξανά πάρω σε λίγο καιρό για να βεβαιωθώ ότι όλα κύλησαν καλά».

Όσοι γνωρίζουν την Παυλίνα νιώθουν περήφανοι για την πράξη της. Όσοι επιχείρησαν να την αποτρέψουν σίγουρα είναι πλέον μετανιωμένοι. Δε φταίνε άλλωστε, δεν ήταν ενημερωμένοι σωστά. Η ίδια δηλώνει πανέτοιμη να ξαναβρεθεί σε αυτή τη θέση και να σώσει άλλη μία ζωή. Η Παυλίνα είναι η απόδειξη ότι μπορούμε να χαρίσουμε ζωή εκεί που δεν το περιμένουμε, φτάνει να το λέει η καρδιά και το είναι μας.