Κόλαφος η δικαστική απόφαση για τον Μεταξά – Τον τιμώρησε με τη μεγαλύτερη ποινή στα κυπριακά δικαστικά χρονικά το Κακουργιοδικείο για τις κατά συρροή δολοφονίες που διέπραξε – Επίλογος στην υπόθεση που η Κύπρος δε θα ξεχάσει ποτέ
«Οι αποτρόπαιες εγκληματικές ενέργειες του κατηγορουμένου άρχισαν το 2016 με το φόνο της Λιβίας και της ανήλικης κόρης της. Διέπραξε 7 φόνους σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών. Όλα τα θύματα είναι αλλοδαπές πέντε γυναίκες που ήρθαν για να εργαστούν και βρήκαν με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο τον θάνατο. Δε δίστασε μάλιστα να σκοτώσει και τα ανήλικα παιδιά τους. Στερώντας τους το πιο πολύτιμο αγαθό την ζωή τους» αναφέρεται μεταξύ άλλων στην απόφαση που ανέγνωσε ο Πρόεδρος του Κακουργιοδικείου.
«Επιδόθηκε σε εκστρατεία φόνων ο κατηγορούμενος» αναφέρθηκε επί λέξει στην απόφαση του Δικαστηρίου.
Πριν την επιβολή ποινής που έγινε με συνοπτικές διαδικασίες σε μία μόλις μέρα εκδίκασης, ο Νίκος Μεταξάς ανέγνωσε την χειρόγραφη απολογία του με δάκρυα στα μάτια και ζητώντας συγγνώμη τόσο από τους συγγενείς των θυμάτων όσο και από τα παιδιά του.
«Έχω διαπράξει απεχθή εγκλήματα, για τα οποία αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη και αποδέχομαι τις συνέπειες. Αναγνωρίζω πως, το γεγονός ότι έχω μετανοήσει ειλικρινά για τις πράξεις μου, δεν μπορεί να αντιστρέψει τις τραγικές συνέπειες αυτών. Όσο και να το θέλω, δεν μπορώ να πάω πίσω στον χρόνο για να μην κάνω όσα έκανα. Αυτά που μπορώ να κάνω, πρώτο είναι να βοηθήσω στη διαλεύκανση των υποθέσεων, παρέχοντας ότι πληροφορίες μου ζητηθούν και παραδεχόμενος ενοχή, να μη ζημιώσω και άλλο την Κυπριακή Δημοκρατία μέσω μιας χρονοβόρας διαδικασίας. Δεύτερον, να εκφράσω μεταμέλεια και να απολογηθώ, πρώτα προς τις ψυχές των θυμάτων μου, τους συγγενείς και τα αγαπημένα τους πρόσωπα για τον άδικο πόνο που προκάλεσα και να ελπίζω ότι η απονομή της δικαιοσύνης θα αποτελέσει ένα ελάχιστο βάλσαμο. Έπειτα, προς τα παιδιά μου, τους γονείς μου και την υπόλοιπη οικογένεια μου για την στεναχώρια που περνούν και θα περάσουν, χωρίς κανείς τους να έχει φταίξει ποτέ σε τίποτα. Τέλος, προς την κυπριακή κοινωνία, η οποία είμαι βέβαιος ότι διερωτάται γιατί και πώς ένας άνθρωπος, μέλος της, έφτασε σε αυτό το σημείο. Το ίδιο ερώτημα βασανίζει και εμένα, όμως δεν έχω βρει ακόμη την απάντηση. Γνωρίζω, ότι αυτή βρίσκεται κάπου μέσα στο μυαλό μου, κομμάτια της τα αναγνωρίζω μέσα από οδυνηρές αναμνήσεις, τις οποίες προσπαθώ εδώ και δεκαετίες μάταια να ξεχάσω. Δεν έχω καταφέρει ακόμη μόνος μου να βρω μια ξεκάθαρη απάντηση. Οπότε, το τελευταίο που μπορώ να κάνω, είναι να ζητήσω και να θέσω τον εαυτό μου στη διάθεση μιας ενδελεχούς μελέτης, έτσι ώστε με τη βοήθεια επιστημόνων, να βρω το γιατί, αλλά σημαντικότερα, να βοηθήσω στην εξαγωγή συμπερασμάτων, τα οποία θα βοηθήσουν την κοινωνία μας να προλάβει τέτοιες τραγωδίες».
