Έξωση μονογονεϊκής οικογένειας από τουρκοκυπριακή κατοικία στην Επισκοπή – Έπιασαν την ένοικο κυριολεκτικά στον ύπνο – Την προειδοποιήσαν ότι αν επιστρέψει θα συλληφθεί – Εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από την οικία – Ενοικίασε το σπίτι που έχτισε με τον πρώην σύζυγό της για να μεγαλώσει τα παιδιά της – Υπέβαλαν αίτηση για να το μεταβιβάσουν στο γιο της αλλά… πήραν προφορικό όχι, χωρίς δικαιολογητικά – «Γνωρίζω ότι εγώ έχασα το σπίτι μου αλλά ας είμαι η τελευταία που υπόκειται αυτή την αδικία» – Τι αναφέρει στη Cyprus Times η μητέρα των δύο φοιτητών
Πριν καν προλάβει να μαζέψει τα πράγματα της οικογένειας της λειτουργοί του Τμήματος διαχείρισης τουρκοκυπριακών περιουσιών στη Λεμεσό με τη συνοδεία αστυνομικών, την έβγαλαν έξω από τουρκοκυπριακή κατοικία στην Επισκοπή, στην οποία διέμενε η οικογένεια της μετά την τουρκική εισβολή.
Τα τελευταία 24ωρα η κυρία Ελένη Χριστοφή, μητέρα δύο φοιτητών, βιώνει για δεύτερη φορά την προσφυγιά καθώς βρέθηκε στο δρόμο χωρίς να έχει πού να πάει και χωρίς να πάρει τα προσωπικά της αντικείμενα.
Μίλησε στη Cyprus Times για τα όσα έγιναν την περασμένη Παρασκευή αλλά και για την αδικία που νιώθει ότι υπόκειται από το ίδιο το κράτος.
«Η έξωση έγινε την προηγούμενη Παρασκευή. Στο σπίτι ήμουν μόνη γιατί τα δύο μου παιδιά σπουδάζουν στο εξωτερικό. Ενώ κοιμόμουν άκουσα να χτυπάνε την πόρτα. Άνοιξα και λειτουργοί από τη Μέριμνα με ενημέρωσαν ότι έπρεπε να φύγω εκείνη τη στιγμή από το σπίτι μου. Είχαν έρθει με τη συνοδεία τριών περιπολικών, τα δύο ‘έκοψαν’ τον δρόμο και το τρίτο στάθμευσε μπροστά στο σπίτι μου».
Πριν συνειδητοποιήσει το τι της έλεγαν, τους είδε να μαζεύουν τα πράγματα της οικογένειας από το σπίτι ενημερώνοντας την πως θα τα μετέφεραν σε χώρο στη Λεμεσό. Ωστόσο η ίδια αντέδρασε λέγοντας τους ότι να τα μεταφέρουν σε παρακείμενη αποθήκη την οποία έχτισε ο πατέρας της και στην οποία δεν έχει καμία δικαιοδοσία το κράτος.
«Από την πρώτη στιγμή μάλιστα ο υπεύθυνος με απείλησε ότι εάν εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος μπει ξανά στο σπίτι τότε θα τεθεί υπό κράτηση».
Ερωτηθείσα εάν είχε λάβει κάποια προειδοποίηση η κυρία Ελένη δήλωσε ότι «πριν κάποιες ημέρες με είχαν προειδοποιήσει ωστόσο δεν ήρθαν ποτέ. Ήταν την ίδια ημέρα που είχαν έρθει και για μία άλλη έξωση στο χωριό αλλά είχαν βρει αντίσταση και έφυγαν άπραγοι. Εκείνη την ημέρα, έπρεπε να έρθουν και σε εμένα αλλά δεν το έκαναν. Για την Παρασκευή δε μου είχε πει κανείς τίποτα».
Βρήκε καταφύγιο σε ξενοδοχείο με τη βοήθεια της Κοινότητας
Στο πλευρό της κυρίας Ελένης βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή κάτοικοι του χωριού αλλά και το Κοινοτικό Συμβούλιο.
«Ο Κοινοτάρχης του χωριού διευθέτησε να μείνω στο ξενοδοχείο που υπάρχει στο χωριό για δύο ημέρες μέχρι να βρω πού θα μείνουμε, καθώς εκτός από εμένα θα επιστρέψει και ο γιος μου από το εξωτερικό όπου βρίσκεται για να δώσει τις τελευταίες του εξετάσεις στο πανεπιστήμιο».
Οι δύο μέρες πέρασαν αλλά η ανθρωπιά παραμένει. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου διαβεβαίωσε την κυρία Ελένη ότι μπορεί να μένει εκεί μέχρι να μπορέσει να βρει σπίτι.
Διαμαρτυρία έξω από το σπίτι και επί τόπια έρευνα από τη Μέριμνα με… «απειλές»
Στο μεταξύ σήμερα πραγματοποιήθηκε ειρηνική εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από την οικία ενώ στο σημείο είχαν σπεύσει και λειτουργοί του Τμήματος διαχείρισης τουρκοκυπριακών περιουσιών για αιφνίδιο έλεγχο.
«Σήμερα λειτουργοί του Τμήματος έκαναν έλεγχο στο σπίτι γιατί είχαν αναληθείς πληροφορίες ότι επέστρεψα. Κάτι που όσο και να το θέλω δεν ισχύει. Μάλιστα για ακόμη μία φορά ο υπεύθυνος θέλησε να με προειδοποιήσει/ απειλήσει ότι εάν το πράξω θα με συλλάβουν», όπως λέει η ίδια.
Έξω από την οικία μαζεύτηκαν δεκάδες κάτοικοι στην παρουσία και του Κοινοτάρχη Επισκοπής Λεύκιου Προδρόμου για να διαμαρτυρηθούν. «Φωνάξαμε, όχι μόνο για μένα αλλά και για τους επόμενους. Εγώ ξέρω ότι το έχω χάσει. Ας είμαι η τελευταία και απ’ εδώ και πέρα ας μην υπάρξει άλλος. Ζητήσαμε όλοι όσοι μαζευτήκαμε εδώ να υπάρξει μία δέσμευση, ένας νόμος που να απαγορεύει τις εξώσεις από τουρκοκυπριακή κατοικία μέχρι να εξευρεθεί η λύση και να επιστρέψουμε στα σπίτια μας».
Μίλησε, μάλιστα, και για αδικίες οι οποίες συμβαίνουν. «Ας μη γελιόμαστε, όταν έχεις μέσον όλα γίνονται. Ίσως δεν το βλέπουν κάποιοι αλλά για μας είναι τα σπίτια που μεγαλώσαμε».
«Δεν είναι απλά ένα σπίτι… Εκεί μέσα χτίσαμε αναμνήσεις»
Για την κυρία Ελένη δεν είναι απλά ένα σπίτι, είναι ο χώρος όπου έχτισε αναμνήσεις με την οικογένεια της, εκεί που μεγάλωσε τα παιδιά της.
«Ζούμε εκεί από το 1975 όταν φύγαμε πρόσφυγες. Έφυγα το 1996 όταν παντρεύτηκα και επέστρεψα όταν χώρισα με τον Γερμανό άντρα μου και αναγκάστηκα να ενοικιάζω το σπίτι που μέναμε για να μεγαλώσω τα δύο παιδιά μου. Όταν πέθαναν οι γονείς μου, συγκεκριμένα η μητέρα μου το 2012, μείναμε κανονικά εδώ».
Μας ξεκαθάρισε ότι γνωρίζει ότι για κάποιους είναι δίκαιο αυτό που συμβαίνει με τη δικαιολογία ότι έχει το σπίτι που ενοικιάζει. «Αυτό που δε ξέρουν είναι ότι με αυτά που παίρνω από το ενοίκιο και με τον μισθό μου ως σερβιτόρα σε εστιατόριο δεν είναι εύκολο να συντηρήσω δύο φοιτητές και ένα σπίτι. Φανταστείτε τώρα».
Κατάφερε με δυσκολία, όπως μας εξομολογήθηκε, να μεγαλώσει τα παιδιά της αφού ο άνδρας της δε συνείσφερε συνεχώς στη διατροφή των παιδιών της και έτσι η ίδια ήξερε πως δε μπορούσε να στηριχθεί επάνω του.
Ζητάει το σπίτι ο γιος της αλλά… προφορικό «όχι»
Τον προηγούμενο Φεβρουάριο ο γιος της κυρίας Ελένης, ο οποίος τελειώνει τώρα τις σπουδές του και έχει αρραβωνιαστεί, υπέβαλε αίτηση για να του μεταβιβαστεί το σπίτι.
Μέχρι αυτή τη στιγμή όμως δεν έχει πάρει καμία επίσημη απάντηση. «Ενώ μας έχουν πει ότι ακόμη η αίτηση δεν έχει μελετηθεί όταν ήρθε η υπεύθυνη στο σπίτι μας είπε ότι δεν το δικαιούται και θα απορριφθεί. Το γιατί όμως δε μας το είπε. Αναμένουμε και επίσημη απάντηση».
Με την ευχή το σπίτι να παραμείνει στην οικογένεια της και να μεταβιβαστεί έστω στον γιο της για να ξεκινήσει τη δικιά του οικογένεια, εκεί όπου μεγάλωσε, η κυρία Ελένη εύχεται να είναι η τελευταία που υπόκειται αυτή την αδικία και ζητάει από όλους ότι πρέπει να καταλάβουν ότι για κάποιους δεν είναι απλά μία τουρκοκυπριακή κατοικία αλλά το δεύτερο -έστω- πατρικό τους σπίτι.
