Λίγο η αμφισβήτηση, περισσότερο η υποχρέωση που ένιωθε προς ένα πολύ αγαπημένο του πρόσωπο αποφάσισε ότι τη Μεγάλη Εβδομάδα θα την περνούσε μαζί του στα Ιεροσόλυμα.
Της Γεωργίας Μιχαήλ
2014, είχε φθάσει στην ηλικία των 74 χρόνων και είχε τον διακαή πόθο να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Τα χρόνια της όμως δεν της επέτρεπαν να κάνει το ταξίδι χωρίς να έχει ένα πιστό συνοδοιπόρο. Μη θέλοντας να χαλάσει χατίρι στην αγαπημένη του γιαγιά ο 14χρονος τότε Στυλιανός Αθηνή αποφάσισε να τη συνοδεύσει στο μεγάλο αυτό προσκύνημα, το οποίο θα έφθανε μέχρι και τον Πανάγιο Τάφο.
«Το ένιωθα ως υποχρέωση απέναντι της. Ήξερα ότι μόνη δε μπορούσε να μεταφέρει τις βαλίτσες της. Έτσι το αποφάσισα. Στην ουσία πήγαμε με οργανωμένη ομάδα ατόμων», θυμάται ο 22χρονος σήμερα Στυλιανός μιλώντας στη Cyprus Times.
Η 12ωρη ορθοστασία στον Πανάγιο Τάφο
Ήξερε πώς δεν επρόκειτο για μία απλή εκδρομή. Παρόλα αυτά μέσα του υπήρχαν αμφιβολίες για το θαύμα των θαυμάτων που ανέμεναν με λαχτάρα να βιώσουν οι συνταξιδιώτες του το Μεγάλο Σάββατο.
Η άφιξη τους στα Ιεροσόλυμα έγινε την Κυριακή των Βαΐων. «Καθ’ όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα επισκεπτόμασταν διαφορετικές πόλεις, κάναμε προσκυνήματα». Η ομάδα επισκεπτών στην οποία ήταν και ο Στυλιανός με τη γιαγιά του έμεναν στη Βηθλεέμ. Το ταξίδι τους για τον Πανάγιο Τάφο ξεκίνησε σχεδόν μόλις «αποχαιρέτησαν» τη Μεγάλη Παρασκευή.
«Φθάσαμε στον Πανάγιο Τάφο γύρω στη μία με δύο τα ξημερώματα. Ο κόσμος εκεί σχημάτιζε ήδη ουρές. Καταφέραμε να μπούμε στον Μεγάλο Ναό η ώρα 7:30-8 το πρωί. Στεκόμασταν από τη μία τα ξημερώματα ως τη μία το μεσημέρι, περίπου ένα 12ωρο. Ο περισσότερος κόσμος ήταν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας ενώ θυμάμαι ότι είχε πάρα πολλούς Ρώσους».
Οι ώρες πολλές. Υπήρξαν στιγμές που ο έφηβος Στυλιανός είχε αρχίσει να σκέφτεται πως ίσως ήταν καλύτερα να μην πήγαινε. «Κουράστηκα, βαρέθηκα, είχαμε ξεμείνει από νερό. Σκεφτόμουν πώς θα ήταν καλύτερα να μέναμε στην ησυχία μας παρά σε αυτή την ταλαιπωρία που είχαμε μπει».
«Κεριά άναψαν μόνα τους… Η γιαγιά μου είχε βάλει το Άγιο Φως στο κεφάλι της»
Όπως ο ίδιος ο Στυλιανός μας αποκάλυψε δεν είχε αντιληφθεί τι θα είχε την ευλογία να βιώσει εκείνη την ημέρα.
«Μία με ενάμιση ώρα πριν την αφή του Αγίου Φωτός, μέσα στο Μεγάλο Ναό, κατά ένα παράξενο τρόπο, υπήρχαν λάμψεις σα να έπεφταν μεγάλες αστραπές. Όπως ένας φωτογράφος βγάζει φωτογραφίες και φαίνεται το φλας σαν αστραπή. Κάπως έτσι αλλά πιο έντονο και συναισθηματικά διαπεραστικό. Ο κόσμος φώναζε από δέος».
Όταν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων εισήλθε στον Πανάγιο Τάφο, με συγκίνηση και προσευχές οι πιστοί έστρεψαν τα βλέμματα στο Άγιο Κουβούκλιο αναμένοντας τη μεγάλη στιγμή.
«Την ώρα της αφής του Αγίου Φωτός βίωσα πράγματα που δεν περίμενα. Εκείνο που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι πως τα κεριά κάποιων μοναχών, ηλικιωμένων αλλά και της γιαγιάς μου άναψαν από μόνα τους. Χωρίς καμία άλλη παρέμβαση. Επίσης κάτι άλλο θαυμαστό που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν τη γιαγιά μου να βγάζει το μαντήλι που φορούσε στο κεφάλι της και να βάζει το Άγιο Φως στα μαλλιά της. Της είπα «γιαγιά τι κάνεις; Θα καείς», κι όμως τα μαλλιά της δεν έπαθαν απολύτως τίποτα», λέει με δέος ο Στυλιανός.
Παραδέχθηκε δε ότι τη στιγμή που βγήκε το Άγιο Φως με τρόπο ανεξήγητο εξαφανίστηκε η κούραση που αισθανόταν από τις τόσες ώρες που στεκόταν όρθιος. «Ήταν σαν ένα συναίσθημα ανταμοιβής για την ταλαιπωρία που βιώσαμε και πλέον δεν υπήρχε. Εν τέλει ένιωσα ότι όλο αυτό άξιζε».
Πώς απαντά στην αμφιβολία
Πριν το πρώτο του ταξίδι στον Πανάγιο Τάφο, όπως μας εκμυστηρεύτηκε, δεν ήταν σίγουρος για το αν όντως το καντήλι ανάβει από μόνο του ή αν υπάρχει ανθρώπινη παρέμβαση.
«Μπορεί να μην ήμουν μέσα στο ιερό Κουβούκλιο για να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι ωστόσο εκείνα που βίωσα μου αποδεικνύει ότι πρόκειται για θαύμα. Μπροστά στα μάτια μου άναψαν τα κεριά της γιαγιάς μου από μόνα τους. Αν κάποιος σκεφτεί ότι ίσως να είχαν κάτι ιδιαίτερο εκείνα τα κεριά, να σας πω ότι τόσο τα κεριά μου όσο και τα δικά της τα αγοράσαμε από τον ίδιο χώρο. Εκείνης άναψαν από μόνα τους, εμένα πάλι όχι. Έβαλε το Άγιο Φως στο κεφάλι της και δεν καιγόταν. Πως μπορώ να αμφισβητήσω το θαύμα; Επίσης σκεφτείτε ότι μία ηλικιωμένη 74 χρόνων στεκόταν ένα ολόκληρο δωδεκάωρο και δεν πόνεσαν τα πόδια της. Δεν έκανε ούτε ένα παράπονο. Αυτό δεν είναι βοήθεια από τον Θεό;».
Μάλιστα ο ίδιος φυλάει καλά στο σακί των αναμνήσεων του τη στιγμή που εισήλθε στον Πανάγιο Τάφο καθώς διαφέρει κατά πολύ, όπως είπε, από τα υπόλοιπα προσκυνήματα. «Για να προσκυνήσεις τον Πανάγιο Τάφος μπαίνεις γονατιστός. Την ώρα που εισέρχεσαι αναβλύζει μια ευωδία. Μόλις προσκύνησα τον Πανάγιο Τάφο αισθάνθηκα μία αγαλλίαση».
Ξανά πήγε άλλες δύο φορές αλλά… δεν ήταν το ίδιο – «Όσοι έχουν αμφιβολίες πρέπει να πάνε»
Τα όσα πρωτόγνωρα αισθάνθηκε ο έφηβος τότε Στυλιανός, τον έκαναν να επιστρέψει στο σημείο και τα επόμενα δύο χρόνια. Και αυτές τις φορές από δική του επιθυμία κι όχι από υποχρέωση.
«Τις επόμενες δύο χρονιές που ακολούθησαν είχα την ευλογία να πάω ξανά. Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη φορά είχα δει ή και αντιληφθεί περισσότερα πράγματα. Τη δεύτερη χρονιά ήταν λιγότερα και την τρίτη ακόμη πιο λίγα. Θεωρώ πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος κάνει περισσότερες αμαρτίες και δεν έχει την καθαρότητα και την αγνότητα να βιώσει τόσο έντονα το θαύμα. Γι’ αυτό πιστεύω μάλιστα ότι άναψαν μόνο σε μερικούς από μόνα τους τα κεριά που κρατούσαν. Δε μπορούν ή δεν επιτρέπεται σε όλους τους ανθρώπους να ζήσουν το θαύμα με τον ίδιο τρόπο».
Αν και ήδη έχει πάει τρεις φορές δηλώνει ότι με την πρώτη ευκαιρία θα ήθελε να ξαναβρεθεί στον Πανάγιο Τάφο την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου. «Είναι κάτι που όλοι θα έπρεπε μία φορά στη ζωή τους να το βιώσουν. Ειδικά αυτοί που δεν το πιστεύουν ή έχουν αμφιβολίες. Και εγώ πριν πάω είχα τις δικές μου αμφιβολίες οι οποίες εξαλείφθηκαν».
