Μπορεί να φαίνεται αστείο στους πιτσιρικάδες της σημερινής εποχής. Να μοιάζει αδιανόητο να χωρέσει στο μυαλό τους. Δεν ήταν όμως πάντοτε τόσο εύκολο. Δεν έβρισκες πάντα πορνό με την ευκολία που το κάνεις σήμερα.
Γιατί πίσω στα (όχι και τόσο μακρινά) 90s το ίντερνετ δεν είχε ακόμα εξαπλωθεί. Η τσόντα δεν είχε απενοχοποιηθεί. Το Game of Love δεν υπήρχε.
Κάποτε λοιπόν ο μέσος έφηβος έπρεπε να ψαχτεί. Ν’ αγωνιστεί για να βρει υλικό. Διότι οι επιλογές ήταν περιορισμένες.
Και πολύ συγκεκριμένες:
Η γνωστή… πορνοκασέτα!
Στην εποχή που η τσόντα ήταν πολυτέλεια και όχι υπόθεση 5 δευτερολέπτων και ενός κλικ στον υπολογιστή θεωρούνταν προνομιούχος εκείνος που μπορούσε να έχει πρόσβαση. Και υπήρχαν δυο δρόμοι για να το καταφέρει: Ο ένας ήταν ο «νόμιμος». Πήγαινες στο βίντεο κλαμπ, ανέβαινες συνωμοτικά και με προσοχή μη σε πάρει κάνα μάτι στο πατάρι και διάλεγες. Αν ο ιδιοκτήτης ήταν αδερφός ή επίσης μερακλής, του τη ζητούσες με κωδικές ονομασίες όπως την περιβόητη «την Παπαρήγα την καλή» στους «Απαράδεκτους».
Ο άλλος δρόμος ήταν ο «παράνομος». Περίμενες πότε θα φύγουν οι δικοί σου από το σπίτι ώστε να ξεψαχνίσεις τις βιντεοκασέτες. Τις τσέκαρες όλες -ακόμα και αυτές με ονόματα ταινιών που είχαν σκόπιμα τέτοια ετικέτα για να σε μπερδέψουν. Αν ήσουν τυχερός, ανακάλυπτες μέρος της συλλογής που συχνά διατηρούσαν οι μπαμπάδες της εποχής (συνήθως γερμανικής προελεύσεως). Αν όχι, διατηρούσες ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με τους κολλητούς, με την ελπίδα κάποιος εξ αυτών να έχει καλύτερη τύχη και να ακολουθήσει ομαδική προβολή σπίτι του.
Τσοντοτράπουλα
Τώρα υπάρχει μόνο ως καλτ επιλογή δώρου σε μαγαζί με σουβενίρ και τουριστικά προϊόντα. Κάποτε όμως ήταν κι αυτή μια κάποια λύση. Με περιορισμένη, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τη δυνατότητα να βρεις βίντεο, η αποτύπωση εικόνων σκληρού πορνό σε τραπουλόχαρτα προσέφερε μια τίμια εναλλακτική επιλογή στον απεγνωσμένο πιτσιρικά της εποχής. Δεν επαρκούσε για να καλύψει από μόνη τις… ανάγκες, αλλά παρηγορούσε λίγο το διψασμένο μάτι.
Τις τσοντοτράπουλες δεν τις διέθεταν όλα τα περίπτερα και όπως συνέβαινε και με τα πορνοπεριοδικά, άλλαζες δεκαπέντε χρώματα από τη ντροπή σου μέχρι να τελειώσει η μαρτυρική συναλλαγή με τον περιπτερά (πάντα σε άλλη γειτονιά από τη δική σου) και να τη χώσεις αστραπιαία στην τσάντα του σχολείου. Πέρα από τις στιγμές προσωπικής εκτόνωσης, χάριζαν και στιγμές εφηβικού χαβαλέ με… μοίρασμα κατά τη διάρκεια του διαλείμματος και κάφρικη επίδειξη στα αηδιασμένα κορίτσια της τάξης.
Μπανιστήρι
Καλές οι βιντεοταινίες και οι τράπουλες, αλλά σαν το live δεν έχει. Ή μάλλον δεν είχε. Γιατί το μπανιστήρι (ακόμα κι αν δεν έχει εγκαταλειφθεί στις μέρες μας) γνώρισε μεγάλη άνθηση από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και έπειτα. Δεν μιλάμε για σκληρές καταστάσεις με ηδονοβλεψίες που κατασκόπευαν ζευγαράκια σε αυτοκίνητα ή ανώμαλους που παραμόνευαν ξεκουμπωμένοι μέσα σε θάμνους, αλλά για καθημερινό… αθώο μπανιστηράκι:
Κάνα βλέφαρο στο απέναντι μπαλκόνι με τους σεσημασμένους γείτονες (ή έστω κάνα αυτί στον διπλανό τοίχο), κανένα ματάκι αλά Στάθη Ψάλτη και Σταμάτη Γαρδέλη σε παραλία γυμνιστών, κάνα κοίταγμα σε απρόσεκτες κινήσεις συμμαθητριών ή της καθηγήτριας των ιδιαίτερων με τη στενή φούστα. Οι πιο οργανωμένοι διέθεταν και εξοπλισμό, με κιάλια ή ακόμη και τηλεσκόπια να δουλεύουν υπερωρίες σε ταράτσες και μπαλκόνια.
Σινεμά με «έργα σεξ»
Εξαιρετική λύση, αλλά με ένα μεγάλο πρόβλημα: Το όριο ηλικίας. Με το που έφτανες εσύ και το υπόλοιπο τσούρμο πιτσιρικάδων έξω από την κακοφωτισμένη είσοδο με τις επιγραφές «σήμερα τρία έργα σεξ» αρχίζατε το «ψηστήρι» στον ταμία. Αν έπιανε τόπο και δεχόταν να σας βάλει στη ζούλα, γινόταν έπειτα διαπραγμάτευση και επί της τιμής του εισιτηρίου. Κι όταν πια είχατε καταφέρει να μπείτε, τα πάντα χρειάζονταν προσοχή: Ποιος θα σου μιλήσει, τι θέλει από σένα και πού μπορείς να ακουμπήσεις χωρίς να λερωθείς.
Οι ταινίες περιείχαν σκληρό πορνό, με τα επιφωνήματα των πρωταγωνιστριών να μπερδεύονται με πνιχτά επιφωνήματα των… θεατών ή κραυγές αποθέωσης στις επιδόσεις του πρωταγωνιστή. Απαραίτητο συνοδευτικό στο τσοντοσινεμά δεν ήταν το ποπ-κορν και η κοακόλα, αλλά η… εφημερίδα, στην οποία χωνόταν η πλειοψηφία των μεσήλικων μερακλήδων κατά τη διάρκεια του διαλείμματος για να κρύψει την παρουσία του και να αποφύγει τυχόν ανεπιθύμητες συναντήσεις.
Filmnet με εικόνα αρνητικού φωτογραφίας
Όσο ακριβοθώρητη ήταν η τσόντα στα μέσα της δεκαετίας του ’90, τόσο πιο επίμονες γίνονταν οι προσπάθειες σου να την εντοπίσεις. Με κάθε κόστος. Με κάθε τρόπο. Σε κάθε μορφή. Έστω και αλλοιωμένη! Έστω και παραλλαγμένη. Εφόσον δεν συγκαταλεγόσουν λοιπόν στους λίγους τυχερούς που διέθεταν συνδρομητική τηλεόραση, κατέφευγες στη μόνη λύση να παρακολουθήσεις τα… ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή του ανθρώπου που προέβαλε κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα (εκτός Τρίτης).
Έψαχνες στην μπάντα των UHF για ίχνη του σήματος του Filmnet και αν υπήρχε εσωτερική κεραία, τη μετακινούσες με χειρουργικές κινήσεις για να πιάσει όσο το δυνατόν καλύτερα. Το «όσο το δυνατόν καλύτερα» σήμαινε μια λήψη του καναλιού με μορφή αρνητικού φωτογραφίας που (αντίθετα με το περιεχόμενό του εκείνη την ώρα) θύμιζε καρτούν. Έστω λοιπόν κι αν τα άσπρα φαίνονταν μαύρα και το ανάποδο και σε κάποιες φάσεις χρειαζόταν να ενεργοποιήσεις και τη φαντασία σου για να καταλάβεις την… πλοκή, το υλικό αποδεικνυόταν αρκετό για να γίνει δουλίτσα.
Πηγή: Menshouse.gr
