Η λάμψη είναι εκτυφλωτική, αλλά τελικά διαρκεί λίγο. Τι γίνεται στη ζωή ενός ποδοσφαιριστή όταν τα φώτα σβήσουν και στα 35 του βρεθεί στον αληθινό κόσμο. Οι έρευνες κάνουν λόγο για αυξημένα ποσοστά προβλημάτων ψυχικής υγείας που βέβαια είναι ταμπού. Κάποιοι ωστόσο έχουν το θάρρος και μιλούν για αυτά
Κανένα άθλημα δεν λατρεύτηκε όσο το ποδόσφαιρο. Μπορεί η εποχή της αλάνας να ανήκει προ πολλού στη σφαίρα των νοσταλγικών διηγήσεων και η γοητεία του να θάμπωσε από τα απανωτά εγχώρια και διεθνή σκάνδαλα διαφθοράς, παραμένει, ωστόσο, το μοναδικό παιχνίδι που προκαλεί τόσο έντονες συγκινήσεις σε πολιτικούς, διανοούμενους, οπαδούς, διαιτητές, προπονητές και βεβαίως παίχτες. Και η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι τελευταίοι εύκολα αναγορεύονται σε εξαιρετικά τυχερούς ανθρώπους. Εκαναν το παιδικό τους χόμπι επάγγελμα και την εφηβική τους φαντασίωση καριέρα. Οταν χιλιάδες συνομήλικοί τους κοπιάζαν στα φοιτητικά αμφιθέατρα και αγωνιούσαν έπειτα από κάθε συνέντευξη, εκείνοι (όσοι αγωνίστηκαν σε υψηλό επίπεδο) είχαν αποκτήσει αναγνωρισιμότητα και χρήμα.
«Jusqu’ ici tout va bien» (μέχρι εδώ όλα πάνε καλά) που έλεγε κι ο σκηνοθέτης Ματιέ Κάσσοβιτς. Τι γίνεται, όμως, παρακάτω και δη όταν αυτό το «παρακάτω» δεν είναι καθόλου απροσδιόριστο αλλά σαφώς και αυστηρώς ορισμένο στην ηλικία των 35-37 ετών; Γιατί όλες οι θρυλικές βιογραφίες, οι ταινίες και τα ντοκιμαντέρ για τους «θεούς» των γηπέδων σταματάνε στο τελευταίο γκολ; Πώς είναι η ζωή μετά το ποδόσφαιρο;
Γιατί υπάρχει ζωή και μετά… μόνο που είναι λιγότερο λαμπερή, αφού οι ήρωες μετατρέπονται ξαφνικά σε κοινούς θνητούς, ο ήχος του παρατεταμένου χειροκροτήματος σβήνει και οι Κυριακές απλώνονται μελαγχολικές καλύπτοντας το κενό. Βλέπεις, για έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή η κλεψύδρα γυρνάει αντίστροφα από την πρώτη μέρα της καριέρας του και βρίσκεται πολύ σύντομα σ’ ένα εντελώς καινούργιο τοπίο που θέλει μεγάλη προετοιμασία και ψύχραιμη διαχείριση για να μην καταστεί τραυματικό. «Τη μία μέρα βρίσκεσαι μπροστά σε ένα κοινό 60.000 – 80.000 κόσμου. Παίζεις στην εθνική ομάδα. Δίνεις συνεντεύξεις. Ολοι σε παρακολουθούν. Την επόμενη μέρα σταματάς. Δεν είσαι τίποτα. Κανείς δε μιλάει για σένα πια. Ενιωθα ότι είχα χάσει ένα βασικό σκοπό της ζωής μου. Κλειδώθηκα στο μυαλό μου… και σίγουρα αυτό είναι ένα ακατάλληλο μέρος να υπάρχεις», εξομολογήθηκε πρόσφατα ο 42χρονος σήμερα αμερικανός πρώην τερματοφύλακας Τζόνι Γουόκερ, περιγράφοντας πώς ο ίδιος βίωσε αυτή τη μετάβαση.
Παρόμοιες εμπειρίες έχουν χιλιάδες παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, μόνο που αυτές σπάνια διαπερνούν το πέπλο της σιωπής και βγαίνουν στη δημοσιότητα. Το ποδόσφαιρο ως κατεξοχήν χώρος επιθετικής αρρενωπότητας δημιουργεί αυτόματα μία ιδιότυπη ομερτά, όπου τόσο οι εν ενεργεία όσο και οι παλαίμαχοι παίκτες αποφεύγουν να μιλήσουν για τον εαυτό τους με τρόπο που μπορεί να καταδείξει την τρωτότητα τους και να αποδομήσει μια καλά φιλοτεχνημένη στιβαρή δημόσια εικόνα. Με αυτή την έννοια το κομμάτι του βιώματος, του συναισθήματος και της ψυχικής υγείας εν γένει είναι θέματα ταμπού που για τον καθένα παραμένουν βαθιά ανομολόγητα και εσωτερικευμένα σε μια μοναχική πορεία.
Ο αλκοολισμός χτυπά έναν στους τέσσερις παλαίμαχους
Ούτως η άλλως η στιγμή που κρεμάς τα παπούτσια είτε λόγω τραυματισμού, είτε λόγω ηλικίας είναι αρκετά ζόρικη. Η πρόσφατη έρευνα της FIFPro (Διεθνής Ομοσπονδία Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών) είναι άκρως αποκαλυπτική. Η έρευνα διενεργήθηκε τη διετία 2013 – 2015 σε 11 χώρες και στα βασικά της συμπεράσματα μεταξύ άλλων συγκαταλέγεται ότι το 35% των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών βασανίζονται από προβλήματα ψυχικής υγείας. Επιπλέον το 28% ταλαιπωρούνται από διαταραχές ύπνου και το 25% αντιμετωπίζει πρόβλημα αλκοολισμού.
Το 2011 το ποδοσφαιρικό στερέωμα της Αγγλίας συνταράχτηκε από την αυτοκτονία του τεχνικού της Εθνικής Ουαλίας και πρώην ποδοσφαιριστή Γκάρι Σπιντ, ενώ και ο γερμανός αμυντικός Αντρέας Μπίρμαν , έβαλε τέλος στη ζωή του, αφού προηγουμένως είχε γνωστοποιήσει το πρόβλημα του με το βιβλίο «Κατάθλιψη: Κόκκινη Κάρτα». Σε τέτοιες συνθήκες κουρτίνας, μόνο διάβημα τόλμης μπορεί να χαρακτηριστεί η ανοιχτή τοποθέτηση των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών Καρλ Καρλάιλ και Σταν Κόλιμορ, οι οποίοι αποφάσισαν να αντιπαρατεθούν με το σκοτάδια τους δημόσια.
Σκληρό τάκλιν από την καθημερινότητα
Παλιότερη έρευνα για το αμερικανικό φούτμπολ που αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό και τη δική μας πραγματικότητα έδειξε ότι για τους πρώην παίχτες το πιο εύκολο κομμάτι διαχείρισης της καθημερινότητας που για τον υπόλοιπο πληθυσμό εκτελείται ως αυτοματοποιημένη ρουτίνα, φαντάζει βουνό. Απλά πράγματα όπως οι συναλλαγές με δημόσιες υπηρεσίες και τράπεζες, τα χαρτάκια στις ουρές, το check in στα αεροδρόμια μοιάζουν με δυσεπίλυτες εξισώσεις… γιατί για όλα αυτά παλιότερα μεριμνούσαν οι μάνατζερ, οι φροντιστές, οι ομάδες. Οταν αυτοί φεύγουν μαζί με τα φλας του αγωνιστικού χώρου μένεις μόνος σου με το καθόλου συγκαταβατικό τέρας τη γραφειοκρατίας. Πρέπει να το μάθεις και να το «κουλαντρίσεις». Αν είσαι βέβαια λίγο ψυλλιασμένος και μέτρησες σωστά το μέγεθος της επιτυχίας σου και τη γρήγορη εξαΰλωση της, τότε τίποτα από αυτά δεν είναι ικανό να σου προκαλέσει πανικό.
Πηγή: Protagon.gr
