Η εξαγγελία της υποψηφιότητας του Νίκου Χριστοδουλίδη ήταν γνωστή και αναμενόμενη.
Του Νίκου Γεωργίου
Βουλευτής ΔΗΣΥ Αμμοχώστου
Μπήκε τέλος στην κρυψίνοια και ανειλικρίνεια, που διακατείχε τις διεργασίες για τη λήψη δήθεν των οριστικών του αποφάσεων, ενώ την ίδια περίοδο βρισκόταν σε πλήρεις ρυθμούς και ξεδίπλωνε την προεκλογική του εκστρατεία.
Μία εξαγγελία, η οποία τον φέρνει επιτέλους στο προσκήνιο. Παρόλο που ζούμε στην εποχή της εικόνας, των fake news, και της παράκρουσης σε κάποιες περιπτώσεις, εντούτοις σε κάποια σοβαρά ζητήματα περιμένεις και ανάλογη συμπεριφορά. Η φιέστα της εξαγγελίας της υποψηφιότητάς του είχε μελετημένα όλα τα τεχνολογικά πλάνα, φωτισμό, στήσιμο σκηνικού, εκτός από το πλέον βασικό στοιχείο.
Δεν νοείται και δεν επιτρέπεται ένας πολιτικός, ο οποίος διεκδικεί το ανώτατο αξίωμα της χώρας και διατυμπανίζει ότι έχει οράματα για το μέλλον, στην πρώτη δημόσια επικοινωνία του με τους πολίτες, η πολιτική του ομιλία να γίνεται με δανεικές φράσεις, δανεικό πολιτικό λόγο και δανεικά οράματα μιας άλλης προ δεκαπενταετίας εποχής. Να αντιγράφει και να προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις, μέσα από τις σκέψεις και τους λόγους, που οδήγησαν τον κ. Κασουλίδη το 2007 να θέσει υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Μιας εποχής, που κάθε λέξη από την προεκλογική ομιλία του κ. Κασουλίδη είχε νόημα και λόγους αναφοράς, που ένωσε και ενέπνευσε όλο τον συναγερμικό κόσμο και όχι μόνον σ ’ ένα γνήσιο και έντιμο πολιτικό αγώνα, που καμία απολύτως σχέση δεν έχει σήμερα με τις προσωπικές φιλοδοξίες του κ. Χριστοδουλίδη.
Η στυγνή λογοκλοπή της ομιλίας της εξαγγελίας της υποψηφιότητας του κ. Κασουλίδη του 2007 μεγαλώνει τον κύκλο των ελλειμάτων της υποψηφιότητας του κ. Χριστοδουλίδη. Πέραν από την απόφαση του να σταθεί απέναντι από την ιστορική παράταξη, που τον ανέδειξε και τον προίκισε πολιτικά, λειτουργώντας ως δούρειος ίππος της αντιπολίτευσης, αναπόφευκτα, δημιουργεί για τον ίδιο έλλειμα αξιοπιστίας και πολιτικής συνέπειας. Τίθεται πλέον και θέμα απουσίας της δέουσας πολιτικής σοβαρότητας.
Από το επιτελείο του κ Χριστοδουλίδη και διάφορους κύκλους του περιβάλλοντός του προσπάθησαν αψυχολόγητα να το υποβαθμίσουν με αναφορές ότι παντού γίνονται αντιγραφές, ότι η αντίδραση είναι δήθεν μικροπολιτική και να ζητούν από τον ΔΗΣΥ να αντιτάξει πολιτικά επιχειρήματα.
Η απόφαση του κ. Χριστοδουλίδη να διακόψει την επαγγελματική συνεργασία του με τον επικοινωνιολόγο κ. Φλέσσα και να γίνει έτσι η «Ιφιγένεια» του Επιτελείου, του χρέωσε ουσιαστικά την πρώτη του πολιτική ήττα, η οποία ήρθε ταυτόχρονα με την επίσημη εκκίνηση του προεκλογικό αγώνα του. Η ενέργειά του αυτή, όχι μόνο επιβεβαιώνει τις καταγγελτικές επισημάνσεις που έγιναν από τον ΔΗ.ΣΥ, αλλά εκθέτει και τον ίδιο ακόμη περισσότερο. Αξίζει να αναφερθεί ότι πριν από την εξαγγελία υπήρξαν καθοδηγούμενα δημοσιεύματα με διθυράμβους για τον επικοινωνιολόγο του (λες και είναι οι επικοινωνιολόγοι που εκλέγουν τον ΠΤΔ ), ότι εργάστηκε με Σαμαρά και Κασουλίδη και γενικά είναι ένας επαγγελματίας, που συνεργάστηκε με τη δεξιά και ξέρει να κερδίζει μάχες.
Ένας άπειρος και άκαπνος πολιτικός μπορεί να έχει επικοινωνιολόγο, να ενεργεί και να διαβάζει ό,τι του δώσει για να δημιουργήσει την εικόνα. Ένας κοινός πολιτικός μπορεί να έχει διάφορους επικοινωνιολόγους, να ακούει διάφορες απόψεις και να διαλέγει ποια θα ακολουθήσει για τη δημόσια εικόνα και τοποθέτησή του.
Ένας πολιτικός ηγέτης όμως, μπορεί να διαθέτει όχι έναν αλλά δέκα επικοινωνιολόγους, να ακούει ισάριθμες εκτιμήσεις και εισηγήσεις και στο τέλος να τις απορρίπτει όλες. Μπορεί να ακολουθεί το δικό του ένστικτο, τον δικό του ατόφιο πολιτικό λόγο, το δικό του αποτύπωμα, τις δικές του πεποιθήσεις, ανυπόκριτα και ειλικρινά.
Για να έχει κάποιος αυτά τα στοιχεία, χρειάζεται να έχει ζυμωθεί και να έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα στις μάζες της κυπριακής κοινωνίας. Να έχει συγκρουστεί με νοοτροπίες, που κρατούσαν τη χώρα καθηλωμένη, να βρισκόταν μπροστά στην αντιμετώπιση των πάσης λογής κρίσεων της χώρας, να έλεγε στους πολίτες την αλήθεια όσο σκληρή και εάν ήταν. Χρειάζεται να είχε δώσει πολιτικές μάχες για την επιβίωση της χώρας και μην επέλεγε να μείνει ατσαλάκωτος, βουτηγμένος στην αποστείρωση με τη λογική του μηδενικού πολιτικού κόστους.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μέσα από την οποία αναδεικνύεται ένας πολιτικός ηγέτης. Ο κ. Χριστοδουλίδης αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων.
Η υποψηφιότητα του κ. Αβέρωφ Νεόφυτου αξίζει. Ανήκει στη γκάμα των πολιτικών, που έχει προσφέρει χειροπιαστά αποτελέσματα στην πατρίδα μας, διότι διαθέτει περιεχόμενο, γνώση και ξέρει όχι να απαγγέλλει δανεικά οράματα, αλλά να τα ενστερνίζεται, να τα πιστεύει και να βρίσκει τρόπους να τα υλοποιεί σε πράξη.
