Κανείς δεν άκουσε, κανείς δεν είδε, κανείς δεν έδωσε ελπίδα ζωής σε 7 αθώες ψυχές… μα κανείς κυρίως, δεν τιμωρήθηκε!
Της Μικαέλας Κουλλέ
Η φρικιαστική ομολογία του κατά συρροή δολοφόνου Νίκου Μεταξά για την δολοφονία πέντε γυναικών και δύο ανήλικων κοριτσιών άφησε άναυδη την κοινή γνώμη…
Πότισε με μαύρο δάκρυ τις ψυχές όλων, μα πιο πολύ των ίδιων των θυμάτων, που δεν προστατεύτηκαν από μία ανίκανη κοινωνία. Που κάποιοι δεν προνόησαν, δεν έψαξαν, δεν νοιάστηκαν… αλλά δεν τιμωρήθηκαν.
Αποσβολωμένοι όλοι μπροστά στις αποτρόπαιες πράξεις ενός ψυχρού δολοφόνου, που πίσω από κλειστές πόρτες αφαίρεσε τα όνειρα και τις ελπίδες απροστάτευτων γυναικών και παιδιών και τα έκλεισε για πάντα σε κάτι παλιές βαλίτσες. Και τα πέταξε σε λίμνες και φρεάτια.
Όχι κάπου μακριά, αλλά στην Κύπρο. Στη χώρα όπου φοβούνται και δεν αναλάβουν ευθύνες οι άνθρωποι. Στη χώρα, όπου κανείς δεν τιμωρείται… στη χώρα που ξεχνάμε εύκολα.
Η υποφαινόμενη προσπάθησε, έψαξε, μπήκε στο σπίτι των πρώτων θυμάτων του Μεταξά, μη γνωρίζοντας που βρίσκονταν οι δύο αθώες ψυχές. Έφυγαν, εγκατέλειψαν την Κύπρο… Δε ξέρουμε… Αναπάντητα ερωτήματα σε ρεπορτάζ πριν την αποκάλυψη των στυγερών δολοφονιών του Μεταξά. Κανείς δεν ήταν σε θέση να δώσει απαντήσεις για την εξαφάνιση μητέρας και κόρης. Ρημαγμένο σπίτι, ακατάστατο, ξεχασμένα φαγητά στο τραπέζι και μία φωτογραφία της Ελένα στο σπίτι… έδειχναν σημάδια, αλλά κάποιοι δεν τα διάβασαν.
Λίβια και Ελένα Ναταλία τα πρώτα θύματα Μεταξά, όπως ο ίδιος ομολόγησε μετά την σύλληψή του… Αν είχαν δράσει οι αρχές, αν δεν υπήρχε το κενό, τα επόμενα θύματα ίσως να μην υπήρχαν.
Και όμως, κανείς δεν άκουσε, κανείς δεν είδε, κανείς δεν έδωσε ελπίδα ζωής σε 7 αθώες ψυχές… μα κανείς κυρίως, δεν τιμωρήθηκε!
Αθώοι όλοι, ανίκανοι και ελεύθεροι…
Ταπεινά συγνώμη στα 7 θύματα…
