Αύξηση ναρκωτικών στους ανήλικους – Ας προστατέψουμε τα παιδιά μας!

Άκρως ανησυχητικά είναι τα αποτελέσματα της επιδημιολογικής έρευνας της Αρχής Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων Κύπρου τα οποία δείχνουν αύξηση της χρήσης ναρκωτικών από νεαρούς και έφηβους στην Κύπρο.

Του Μάριου Σταδιώτη

Υποψήφιος Βουλευτής Λεμεσού – ΔΗΚΟ

Σύμφωνα με τα ευρήματα, η κάνναβη είναι το συχνότερο ναρκωτικό που χρησιμοποιείται από ανήλικους και νεαρούς, ηλικιών από 15 μέχρι 24 ετών, ενώ την ίδια ώρα η χρήση ουσιών από μαθητές ηλικίας 15 μέχρι 16 φαίνεται να παρουσιάζει αυξητική τάση, σε σχέση με την κάνναβη.

Η έρευνα κατέδειξε επίσης ότι και η κατανάλωση αλκοόλ από ανήλικους στην Κύπρο είναι σε ψηλό ποσοστό, σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Στις δραματικές συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία του κορονοϊού, τα παιδιά μας φαίνεται ότι είναι πιο εκτεθειμένα από ποτέ σε κινδύνους που επηρεάζουν την ίδια τους τη ζωή.

Και τι κάνει η πολιτεία, τι κάνει αυτή η κυβέρνηση για να τους προστατεύσει;

Με λύπη μου διαπιστώνω ότι το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται ολιστικά, αλλά δίνεται έμφαση στα κατασταλτικά μέτρα. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι από το σύνολο της δαπάνης για την καταπολέμηση των ναρκωτικών, μόνο το 1.7% αφορά στην πρόληψη και την έρευνα ενώ το 76.3% αφορά την επιβολή του Νόμου. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να αναθεωρηθεί αυτή η ανισομερής πολιτική, εάν θέλουμε πραγματικά να κερδίσουμε τη μάχη πάταξης των ναρκωτικών και να προστατέψουμε ουσιαστικά και αποτελεσματικά τα παιδιά μας.

Επιβάλλεται, στην Εθνική Στρατηγική για Αντιμετώπιση των Εξαρτήσεων να συμπεριληφθούν προτάσεις οι οποίες στηρίζονται στην πρόληψη, στη θεραπεία και κοινωνική επανένταξη, στη μείωση της βλάβης και στη ρύθμιση / έλεγχο της προσφοράς.

Την ίδια στιγμή όμως, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τη μεγάλη ευθύνη που έχουμε εμείς ως γονείς, την ευθύνη να θωρακίσουμε τα παιδιά μας με ισχυρούς μηχανισμούς αντίστασης στη χρήση κάθε μορφής εξαρτησιογόνων ουσιών. Την ευθύνη που έχουμε, να ακούμε ουσιαστικά τις έγνοιες, ανησυχίες και ανάγκες τους – ανάγκες κατά βάση ψυχικές και πνευματικές και όχι υλιστικές. Την ευθύνη που έχουμε να αφιερώνουμε στα παιδιά μας τον ποιοτικό χρόνο που είναι τόσο αναγκαίος για την υγιή τους ανάπτυξη και τη σωστή διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.