Η πανδημία προκαλεί δικαιολογημένο φόβο αλλά ταυτόχρονα προκαλεί και δικαιολογημένα ερωτηματικά.
Του Γιάννη Αρμεύτη
Ο Υπουργός Υγείας Κ. Ιωάννου δικαιολόγησε το νέο lockdown με το επιχείρημα ότι δεν αντέχει το σύστημα υγείας μας άλλους ασθενείς. Με άλλα λόγια επειδή δεν έχουμε επαρκείς θαλάμους, το σύστημα θα καταρρεύσει και δεν θέλουμε να φτάσουμε στο σημείο να επιλέγουμε ποιος ασθενής θα ζήσει και ποιος όχι.
Το ερώτημά μου είναι απολύτως σαφές: από τον περασμένο Μάρτιο πόσες νέες Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) αποκτήσαμε; Μόνο μερικές με τη βοήθεια του ΟΠΑΠ στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας που δεν ξεπερνούν τις 17! Όταν ξέσπασε το πρώτο κύμα της πανδημίας έλεγαν ότι θα προσέθεταν 50 νέες κλίνες. Πέρασε το πρώτο κύμα με κατά μέσο όρο κρουσμάτων τα 25 ημερησίως και τώρα που πραγματικά βιώνουμε τις επιπτώσεις πανδημίας, με δεκαπλάσια κρούσματα, ανακαλύπτουμε ότι έχουμε επιπρόσθετες μόλις 17 κλίνες.
Αν έγκαιρα μεγαλώναμε αισθητά τον αριθμό των κλινών και τον αριθμό των ΜΕΘ (λ.χ με την γρήγορη κατασκευή ενός νοσοκομείου ή ακόμα και με την ενοικίαση ενός ή δύο ξενοδοχείων και τη μετατροπή τους σε ΜΕΘ για να έχουμε έξτρα διαθέσιμους θαλάμους), σήμερα θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση.
Διαβάζω ότι ο Υπουργός Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου Ματ Χάνκοκ επιβεβαίωσε στις 13 Ιανουαρίου δημοσιεύματα στον τύπο ότι η κυβέρνηση και η διοίκηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας NHS «εξετάζουν την πιθανότητα μεταφοράς ασθενών από νοσοκομεία σε ξενοδοχεία ώστε να υπάρχουν περισσότερες κλίνες διαθέσιμες για τους βαριά νοσούντες από COVID-19».
Θα μπορούσαμε να κάνουμε ανάλογες γρήγορες και αποτελεσματικές διευθετήσεις, μέσα στο καλοκαίρι ή έστω το φθινόπωρο: την μετατροπή ενός ξενοδοχείου σε χώρο υποδοχής ασθενών με τις κατάλληλες τροποποιήσεις.
Προφανώς, αν έγκαιρα βλέπαμε τις εξελίξεις και αν δρούσαμε με σχέδιο σήμερα θα ήμασταν σε καλύτερη κατάσταση και τα μέτρα που θα λαμβάνονταν θα ήταν ηπιότερα.
Τα μέτρα είναι αναγκαία για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία, αλλά για ποια μέτρα μιλάμε είναι το ζήτημα. Αν κάποιοι έβλεπαν λίγο πέρα από τη μύτη τους, η οικονομία μας σήμερα θα ήταν σε θέση να δουλεύει σε ικανοποιητικό βαθμό. Έτσι θα διασώζαμε χιλιάδες επιχειρήσεις που σήμερα κλείνουν η μια μετά την άλλη και οι εργαζόμενοι χάνουν τα βασικά για την επιβίωσή τους.
Σημειώνω την μηδέν πρόβλεψη! Πήγαμε στο νέο, γενικό lockdown γιατί «δεν γινόταν αλλιώς». Με την ανάλυση που έχω παρουσιάσει, με τα μέτρα που θα μπορούσαμε να είχαμε υλοποιήσει, υποστηρίζω πως το lockdown δεν ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε. Αν είχαμε σχέδιο, και αν αξιοποιήσαμε εμπειρίες άλλων χωρών, θα ήμασταν σε
καλύτερη κατάσταση. Είναι η απάθεια και η αδράνεια που έφεραν το νέο lockdown. Κάθε κυβέρνηση κρίνεται από το αποτέλεσμα και στις δύσκολες καταστάσεις. Τώρα που ήρθε η πραγματική έξαρση της πανδημίας, μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας.
Ποιος έμεινε αμήχανος, ποιος άβουλος; Και γιατί εν τέλει στρέφεται στην πεπατημένη!
