Εκτελεστική εξουσία, Νομοθετική εξουσία Δικαστική εξουσία, Ανεξάρτητοι, Θεσμοί, πολίτες… όλοι τάσσονται αναφανδόν κατά της διαφθοράς και συστρατεύονται σε μέτωπο για αντιμετώπιση και πάταξη της. Εδώ όμως προκύπτουν οι παραδοξότητες.
Πως είναι δυνατόν, ενώ όλοι πολεμούν αυτό το τέρας που υπονομεύει κάθε μορφή λειτουργίας κράτους δικαίου, διασύρει διεθνώς το κράτος και καθιστά την αξιοκρατία ανέκδοτο, αυτό να θεριεύει να εξαπλώνεται;
Η εξήγηση είναι απλή. Ουδείς κάνει όσα θα έπρεπε να κάνει, ουδείς πιστεύει πραγματικά ότι η διαφθορά μπορεί να αγγίζει και τους ίδιους και ουδείς στη πραγματικότητα πιστεύει ότι μπορεί να παταχθεί χωρίς να ανατραπούν κατεστημένα.
Δύο πυλώνες που θα μπορούσαν να συμβάλλουν σημαντικά, είναι η Νομική και η Ελεγκτική Υπηρεσία. Έχουν και την εξουσία και τα εργαλεία και τις δυνατότητες. Αντί όμως να συμπαραταχθούν, ερίζουν με εξυπνάδες και ατάκες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκδίδουν βαρύγδουπες ανακοινώσεις και εξαντλούν όλο το ταλέντο τους στην αμετροέπεια.
Κάποτε όλοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν αρκούν οι διακηρύξεις και η ανακοίνωση προθέσεων. Πολύ περισσότερο δεν αρκεί η δήλωση προθέσεων, γιατί θυμίζουν γιατρούς που κάνουν διάγνωση και δεν έχουν την ικανότητα να θεραπεύσουν την ασθένεια.
Η αντιμετώπιση της διαφθοράς δεν είναι διαγωνισμός, για το ποιος θα πει τα περισσότερα. Είναι μάχη με ένα κατεστημένο, το οποίο μπορεί να αξιοποιεί το ίδιο το σύστημα αναπαραγωγής του.
Με θλίψη παρακολουθούμε μια αχρείαστη δημόσια αντιπαράθεση, με πρωταγωνιστή τον Γενικό Ελεγκτή και απέναντι τους όλους τους άλλους. Δεν θα μπούμε στην ουσία των όσων καθημερινώς ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, αποδίδει στον Γενικό Εισαγγελέα, στον Πρύτανη του Πανεπιστημίου, σε ΜΜΕ, σε Υπουργούς, Βουλευτές κλπ. Ο έλεγχος είναι απαραίτητος, αλλά αυτό που δεν είναι απαραίτητο είναι η αρχή του ενός. Κανενός οι πλάτες δεν είναι τόσο δυνατές για να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου εγχειρήματος. Για αυτό απαιτείται συνεργασία και κοινή δράση, με την προϋπόθεση ότι ουδείς θα εξαιρεί τον εαυτό του από τον έλεγχο.
Απαιτείται αναδόμηση των θεσμών με κατάργηση προνομίων που αφήνουν στο απυρόβλητο θεσμούς και εξουσίες.
Παράλληλα απαιτείται, όπως οι επιλογές προσώπων, γίνονται με διαφάνεια και συναίνεση και όπου είναι δυνατόν να επιχειρείται συλλογική ευθύνη.
Ας τελειώσουμε με την διάγνωση, ας αξιολογήσουμε τα συμπτώματα και ας προχωρήσουμε στη θεραπεία.
Η νέα κυβέρνηση έχει αυτή τη δυνατότητα και έχει την ευκαιρία να κάνει το βήμα. Πολιτική βούληση και τόλμη χρειάζεται.
