Σε χθεσινό ρεπορτάζ αναφερθήκαμε σε απόφαση του Εφετείου με την οποία επικυρώθηκε διάταγμα πρωτόδικου δικαστηρίου, το οποίο ανέθετε τη νομική εκπροσώπηση τριών ανήλικων παιδιών στην Επίτροπο Προστασίας για τα Δικαιώματα των Παιδιών, καθώς οι γονείς λόγω της μεταξύ τους έχθρας, δεν ήταν σε θέση να υπερασπιστούν το συμφέρον των παιδιών τους.
Του Μανώλη Καλατζή
Επρόκειτο για μια διαμάχη, κατά την οποία ο πατέρας που είχε την γονική μέριμνα, εμπόδιζε την μητέρα να έχει επαφή με τα παιδιά της από το 2020. Το κράτος ανύπαρκτο και ανίκανο να εφαρμόσει τη νομιμότητα.
Σήμερα παρουσιάζουμε μια ακόμα υπόθεση κρατικής αναπηρίας, με πρωταγωνίστρια την μητέρα ανήλικου παιδιού, η οποία αρνείται εδώ και χρόνια στον πατέρα κάθε επαφή με την 9χρονη κόρη του. Παρά το δικαστικό διάταγμα που ρυθμίζει το πότε και πως ο πατέρας θα βλέπει το παιδί του, η μητέρα έχει φτάσει στο σημείο να μην στέλνει το παιδί ακόμα και στο σχολείο, για να μην το παραλάβει ο πατέρας τις ημέρες που δικαιούται.
Δεκάδες καταγγελίες στην Αστυνομία για παρακοή δικαστικού διατάγματος και οι κρατικές υπηρεσίες, κοιμούνται ύπνο βαθύ.
Καταγράφουν τις καταγγελίες και εκεί τελειώνει η «παρέμβαση» τους. Ούτε σκέψη για λήψη μέτρων κατά της μητέρας με σκοπό την εφαρμογή του διατάγματος.
Ακούστε με. Είμαι πατέρας
Ο πατέρας ενός εννιάχρονου παιδιού έχει χωρίσει με τη μητέρα. Το Δικαστήριο έχει αναθέσει τη γονική μέριμνα στη μητέρα και έχει ορίσει με διάταγμα τη συχνότητα, τη διάρκεια και τον τρόπο επικοινωνίας του παιδιού με τον πατέρα.
Ο πατέρας σε επιστολή που μας διαβίβασε αναφέρει: «Είμαι 48 ετών και είμαι ο πατέρας ενός ανήλικου κοριτσιού ηλικίας 9 χρονών που υπεραγαπώ. Θα εστιαστώ κυρίως στα γεγονότα του τελευταίου χρόνου και σε μια μητέρα που παρακούει κατά συρροή τα δικαστικά διατάγματα με επιστέγασμα να μην παίρνει ούτε το παιδί σχολείο. Τόσο η αστυνομία όσο και το γραφείο ευημερίας, δηλώνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν οτιδήποτε άμεσα λόγω των κενών στη νομοθεσία».
Και αυτή είναι η πραγματικότητα. Το κράτος με τις υπηρεσίες του απλώς σηκώνει τα χέρια ψηλά και δηλώνει πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Και δεν κάνει πραγματικά τίποτα.
Γεννήθηκε μέσα στο πρόβλημα
Οι γονείς της 9χρονης σήμερα, χώρισαν πριν από τη γέννηση του παιδιού. Ωστόσο από τη πρώτη ημέρα ο πατέρας ανέλαβε τις υποχρεώσεις του, τα έξοδα κλπ. Η μητέρα, σύμφωνα με τη καταγγελία δεν ήθελε καν να εγγράψει το όνομα του πατέρα στο πιστοποιητικό γέννησης του παιδιού, προτιμώντας το «αγνώστου πατρός». Ακολούθησαν 6 χρόνια δικαστικών μαχών, σε μια προσπάθεια συμβιβασμού ο πατέρας απέσυρε τις καταγγελίες για διάπραξη ποινικών αδικημάτων από την μητέρα, ώστε να μπορεί να βλέπει το παιδί του. Εκδόθηκε δικαστικό διάταγμα που ρύθμιζε την επικοινωνία με την κόρη του, αλλά η μητέρα άρχισε και πάλι να εμποδίζει την επαφή, παρακούοντας το διάταγμα.
Ο πατέρας πέρυσι τον Μάρτιο, ισχυρίζεται ότι διαπίστωσε κάτι σοβαρό σε σχέση με τη συμπεριφορά της μητέρας και έκανε καταγγελία στην αστυνομία στο κλιμάκιο της αστυνομίας για την ενδοοικογενειακή βία. Το παιδί φέρεται να αναφέρθηκε σε σοβαρά γεγονότα σε οπτικογραφημένη μαρτυρία που του λήφθηκε. Κατά τον πατέρα, δεν λήφθηκε κανένα μέχρι και το παιδί δεχόταν πιέσεις από τη μητέρα για να αλλάξει τα όσα είπε στην αστυνομία, παρουσία λειτουργού των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας. Ο πατέρας καταγγέλλει πως «20 μέρες περίπου μετά και ενώ έβλεπα ήδη αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού μου, το παιδί μου εκμυστηρεύτηκε με δάκρυα ότι η μητέρα το έβαλε με το ζόρι να κάθετε στο πάτωμα όλο το βράδυ μέχρι να γράψει σημείωμα που να λέει ότι είπε ψέματα και ότι δήθεν την έβαλε ο πατέρας με τη βία να κάνει την καταγγελία. Αμέσως ενημέρωσα το κλιμάκιο της αστυνομίας για τη βία και το γραφείο ευημερίας, χωρίς ωστόσο να με λαμβάνουν σοβαρά υπόψη». Υπάρχει ισχυρισμός ότι εκκρεμεί ποινική δίωξη κατά της μητέρας.
Ούτε καν στο σχολείο
Οι σχέσεις πατέρα και μητέρας οδηγήθηκαν σε κατάσταση πολέμου και έχουν γίνει 15 καταγγελίες στην Αστυνομία για παρακοή διατάγματος, καθώς η μητέρα αρνείται να επιτρέψει την επαφή του παιδιού με τον πατέρα.
Σύμφωνα με τις καταγγελίες στην αστυνομία, «από τις 7 Ιανουαρίου και για ολόκληρο τον μήνα, δεν το έπαιρνε (το παιδί) σχεδόν καθόλου σχολείο προφασιζόμενη στρες του παιδιού, ή ασθένειες με χαρτιά γιατρών (διαφορετικών κάθε φορά) που παίρνει αφού μιλά μαζί τους προφορικά και τους λέει διάφορα συμπτώματα, ξεγελώντας τους ουσιαστικά για να της δώσουν δικαιολογητικά ότι το παιδί είναι άρρωστό. Στη συνέχεια για να επιβάλει την απομόνωση της κόρης μου από εμένα αλλά και να καλυφτεί κάπως με τον νόμο, ξεκίνησε να παίρνει το παιδί σχολείο μόνο της μέρες που σύμφωνα με το διάταγμα έχει την φύλαξη η ίδια, ενώ κρατά το παιδί παράνομα και αδικαιολόγητα στο σπίτι όταν την φύλαξη την έχω εγώ». Σε μία περίπτωση δημιουργήθηκε και επεισόδιο στο σχολείο καθώς κλήθηκε η αστυνομία. Ο πατέρας πήγε να παραλάβει το παιδί, όπως προέβλεπε το διάταγμα, αλλά η μητέρα επέμενε να το πάρει η ίδια. Αστυνομία, Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας , σχολείο αποδείχθηκε πως δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα. Η μητέρα πήρε το παιδί και ο πατέρας καθοδηγήθηκε να κάνει ακόμα μία από τις πολλές καταγγελίες στην αστυνομία.
Αν ισχύουν τα όσα έχουν καταγγελθεί για άσκηση βίας από την μητέρα, γιατί οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν έχουν δράσει για να ξεκαθαρίσουν το τοπίο και επιτρέπουν στο παιδί να διαμένει με τη μητέρα;
Καθυστερήσεις παρουσιάζονται και στα Δικαστήρια, με αναβολές επί αναβολών, ενώ οι πάντες σηκώνουν τα χέρια ψηλά επικαλούμενοι «κενά» στο Νόμο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν κενά αλλά ανικανότητα του κράτους να επιβάλλει την εφαρμογή των Νόμων.
