Ταπεινή διάνοια. Έτσι τον χαρακτήρισα. Ο ίδιος το αρνήθηκε εις διπλούν και χαμογέλασε επιμένοντας πως όλα έγιναν τυχαία. Από το πρώτο εκείνο τηλεφώνημα η φωνή του μαρτυρούσε έναν άνθρωπο ευγενικό και προσγειωμένο. Το ένστικτο μου δε με πρόδωσε.
*Της Γεωργίας Μιχαήλ
Ο Νεκτάριος είναι ένας άντρας λίγο πριν από τα σαράντα, ο οποίος έχει εξοικειωθεί με το σκοτάδι βλέποντας όμως τη φωτεινή πλευρά τη ζωής. Τα τελευταία 14 χρόνια ζει στην Αμερική και τα 9 εξ αυτών εργάζεται στη Google.
Επισκέπτεται την Κύπρο κάθε χρόνο για να δει την οικογένειά και τους φίλους του. Ελέω πανδημίας η διαμονή του στο νησί πήρε παράταση. Έτσι η συνάντηση μας έγινε τετ α τετ σε καφετέρια στην πρωτεύουσα ένα απόγευμα Τρίτης προς τα τέλη Οκτωβρίου.
Η όραση του «έσβησε» στα 4 του χρόνια
Ο Νεκτάριος Παϊσίος γεννήθηκε πρόωρα και χρειάσθηκε να του χορηγηθεί οξυγόνο. Εκεί δημιουργήθηκε η ζημιά. «Μου χορηγήθηκε περισσότερο οξυγόνο απ’ όσο έπρεπε και φαίνεται επηρέασε τον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Από το ένα μου μάτι δεν έβλεπα καθόλου ενώ από το άλλο έβλεπα μέχρι και τα τέσσερα μου χρόνια. Μετά ξαφνικά έχασα την όραση μου. Θυμάμαι αμυδρά πράγματα αλλά όχι εικόνες».
Το δύσκολο φορτίο το είχε επωμιστεί η οικογένεια του. «Προσπάθησε να κάνει ότι μπορούσε για να βρούμε θεραπεία. Θυμάμαι πηγαίναμε για αρκετό καιρό σε διάφορους γιατρούς και εκτός Κύπρου. Πήρε λίγο καιρό αλλά μετά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπήρχε θεραπεία και έπρεπε να αρχίσουμε να ζούμε με αυτό. Ξεκίνησα έτσι Δημοτικό στη Σχολή Τυφλών».
Ο ίδιος ωστόσο δε διέγραψε από το λεξιλόγιο του τη λέξη βλέπω καθώς δεν επιτρέπει στο γεγονός ότι είναι τυφλός να του στερήσει από το να ζει όπως όλοι οι υπόλοιποι. «Οι γονείς μου ήταν πάντα υποστηρικτικοί αλλά όχι υπερπροστατευτικοί σε σημείο που θα με απότρεπε να εξελιχθώ. Όταν ο περίγυρος σου δε σου συμπεριφέρεται σαν κανονικό άτομο μετά δε θα αποκτήσεις τις δεξιότητες που θα αποκτούσες στο μέγιστο βαθμό που μπορείς. Δε λέω, η έλλειψη όρασης είναι μία αναπηρία ωστόσο αν κάθε φορά που δυσκολεύεσαι κάποιος σε βοηθάει και δε σε αφήνει και λίγο μόνο, θα επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα».
Ο δρόμος προς τη Google
Τελειώνοντας τη Σχολή Τυφλών ο Νεκτάριος εισήχθη στο Τμήμα Παιδαγωγικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου. Μετά όμως άλλαξε ρότα. Πήρε μεταπτυχιακό στο Τμήμα Πληροφορικής αλλά δεν έμεινε μόνο εκεί. Ήθελε να προχωρήσει ακαδημαϊκά κάνοντας και διδακτορικό. Μετά και από παρότρυνση καθηγητών του οι σκέψεις για συνέχιση στην Αμερική αρχίσαν να «φουντώνουν». Είναι εδώ που ο ίδιος μιλάει για τον παράγοντα τύχη.
«Τυχαία η μητέρα έμαθε για τη χρηματοδότηση υποτροφιών από το Ίδρυμα Fulbright. Αν δε κάνω λάθος μπορεί και να ήταν η πρώτη φορά ή έστω από τις λίγες που το Ίδρυμα έδιδε υποτροφίες σε αυτό τον κύκλο σπουδών. Έκανα αίτηση, επιλέγηκα και με δέχθηκαν στο New York University».
Η Google μπήκε στη ζωή του το τρίτο καλοκαίρι της παραμονής του στην Αμερική. «Τα καλοκαίρια είτε παραμένεις στο πανεπιστήμιο για να συνεχίσεις την έρευνα σου ή κάνεις αίτηση σε κάποια εταιρεία για να κάνεις πρακτική. Έκανα αίτηση στην Google, τη δεύτερη χρονιά. Δυστυχώς όμως δε με δέχθηκαν ωστόσο προσπάθησα εκ νεόυ την επόμενη χρονιά και τα κατάφερα».
Έτσι μεταφέρεται για λίγο στην Καλιφόρνια όπου βρίσκονται τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας. «Μετά επειδή προφανώς πρέπει να πήγα καλά, μου ζήτησα να πάω και το επόμενο καλοκαίρι. Μετέπειτα μου είπαν πως αν κατάφερνα να περάσω από τις διάφορες συνεντεύξεις που κάνουν θα μου έδιναν μόνιμη θέση. Και έτσι έγινε».
Πλέον έχει εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη. «Δουλεύω στην ομάδα που εργάζεται στο accessibility του Chrome. Στο κομμάτι που δημιουργούμε κάποιες εντολές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από άλλα προγράμματα για να ελέγξουν ή να πάρουν πληροφορίες από το chrome. Ουσιαστικά είμαι στην ομάδα που υλοποιεί ένα τρόπο αυτοματοποίησης του Browser».
Σε μία εταιρεία με… ευφυείς, γυμναστήριο, spa και free γεύμα
Οι ώρες που περνάει στο γραφείο είναι στην κυριολεξία… ανυπολόγιστες. «Πρέπει να είναι πέραν των οκτώ ωρών αλλά επειδή έχουμε ευέλικτο ωράριο δεν τις υπολόγισα ποτέ. Μπορεί μία μέρα να πάω πιο νωρίς και μία πιο αργά. Ή να σταματήσω για λίγο να πάω στο γυμναστήριο της εταιρείας και μετά να συνεχίσω. Υπάρχουν υπηρεσίες spa. Μας προσφέρει δωρεάν για συγκεκριμένο αριθμό επισκέψεων τον χρόνο. Επίσης μας προσφέρεται δωρεάν γεύμα».
Το πιο σημαντικό για τον ίδιο είναι πώς αισθάνεται χαρούμενος γιατί πρόκειται για μία δουλειά που τον γεμίζει. «Δε θα πάω και να πω τι κάνω τώρα εδώ ή πώς βαρέθηκα γι’ αυτό περνάνε και οι ώρες χωρίς να το καταλάβω».
Μάλιστα νιώθει ευγνώμων γιατί στην εταιρεία, όπως είπε, συναναστρέφεται με πάρα πολύ ευφυή άτομα. «Είναι τόσο έξυπνοι που πολλές φορές διερωτώμαι με πιο σκεπτικό είμαι εγώ εδώ».
Η ζωή για ένα τυφλό στη Νέα Υόρκη είναι… μια φυσιολογική ζωή
Από τη Λευκωσία στη Νέα Υόρκη και οι διαφορές για το Νεκτάριο πολλές αλλά και καμία. «Προσαρμόστηκα εύκολα. Η κουλτούρα είναι διαφορετική, όπως και η αντιμετώπιση του κόσμου αλλά και η προσβασιμότητα της πόλης».
Παρόλα αυτά ο ίδιος αυτά τα θεωρεί… λεπτομέρειες. «Πρόκειται για μία διαφορά στο ότι έχουν περισσότερες συγκοινωνίες. Ωστόσο εγώ θεωρώ ότι 10%, το υπόλοιπο είναι και πώς θα το εκλάβεις ως άνθρωπος. Η αλήθεια είναι πώς ναι έχουν καλύτερες συγκοινωνίες αλλά δε φτιάχτηκαν αποκλειστικά για το καλό των τυφλών. Για μένα η μεγάλη διαφορά είναι ότι η πόλη δεν κοιμάται ποτέ. Ανά πάσα στιγμή μπορείς να βρεις κάποιον για να ζητήσεις και βοήθεια αν χρειασθεί».
Μία βοήθεια που έχει… όρια. Κι αυτό δε σημαίνει ότι είναι αρνητικό. Καθώς ένας τυφλός στη Νέα Υόρκη είναι απλά ένας φυσιολογικός άνθρωπος. «Αν ζητήσεις βοήθεια, θα βοηθήσουν αλλά δε θα τρέξουν και από πίσω σου. Αν ρωτήσω, για παράδειγμα, που είναι η έξοδος του σταθμού θα μου πουν αριστερά. Την επόμενη φορά θα ξέρω από μόνος μου. Αν με έπαιρναν στην έξοδο τότε την επόμενη φορά δε θα θυμόμουν τι είχε γύρω μου και τα σημάδια που άγγιξα πηγαίνοντας. Ή ένα άλλο παράδειγμα είναι πως στη Νέα Υόρκη κανείς οδηγός λεωφορείου δε θα τρέξει να σε προειδοποιήσει για το σκαλί στο λεωφορείο. Στην Κύπρο στην προσπάθεια τους πάντα να βοηθήσουν μπορεί να σε ρίξουν κι από το σκαλοπάτι. Ακόμη και να σε άφηναν να πέσεις, θεωρώ ότι είναι και κάπως δικό σου θέμα γιατί τόσα χρόνια εκπαίδευσης έπρεπε να μάθεις. Κάποια πράγματα είναι στην ευθύνη τη δικιά σου να τα μάθεις. Δε θέλω να φαίνομαι αχάριστος απλά επιφέρεις το αντίθετο αποτέλεσμα».
Από γκαλερί, σε μουσεία μέχρι skydiving και αναρριχήσεις
Ζώντας στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ εκμεταλλεύεται αρκετά απ’ όσα του προσφέρει. Επισκέπτεται μουσεία, παρακολουθεί θέατρα, ξεναγείτε σε διάφορες γκαλερί. «Στις παραστάσεις σου δίνουν ακουστικά που σου περιγράφουν το τι γίνεται. Στο θέατρο πολλά πράγματα μπορείς να τα καταλάβεις από τον διάλογο».
Ωστόσο δοκίμασε και την αδρεναλίνη του και με… πιο ακραίες δραστηριότητες. «Στην Καλιφόρνια έκανα skydiving αλλά και αναρρίχηση. Δε συγκρίνεται όμως με την αναρρίχηση που έκανα στον «Κουρτελλόροτσο» στην Πάφο. Ήταν ανάβαση 17,5 μέτρων. Η δυσκολία στην αναρρίχηση είναι το που θα βάλεις τα πόδια σου καθώς δεν έχεις τον χρόνο να το ψάξεις και πρέπει να δράσεις άμεσα για να μην πέσεις. Η ίδια δυσκολία είναι όπως μου είπαν και για τα άτομα που έχουν 100% την όρασή τους».
Ο Νεκτάριος δε χάνει καμία ευκαιρία για να δημιουργήσει μία νέα εμπειρία. Έτσι όταν βρέθηκε στην Αυστραλία εξαιτίας της δουλειάς αν και ήταν χειμώνας κολύμπησε στα παγωμένα νερά του Ωκεανού.
Το πρόβλημα όρασης του δεν έγινε η αιτία να σπαταλήσει τη ζωή του αλλά για να τον κάνει ένα σωστό πρότυπο. Αν και γνωρίζει πολύ καλά ότι σύμμαχος του είναι η τεχνολογία και πως αν γεννιόταν κάποια χρόνια νωρίτερα οι δυσκολίες θα ήταν πολλαπλάσιες επιμένει ότι το 90% των προβλημάτων λύνονται φτάνει να υπάρχει θέληση και εφευρετικότητα. Ζει την κάθε του μέρα, εκτιμάει ότι τα επόμενα πέντε χρόνια θα βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, θα ήθελε κάποια στιγμή να εργαστεί και σε άλλο τμήμα της Google και γιατί όχι να κάνει και οικογένεια.
Ο Νεκτάριος Παϊσίου στα δικά μου μάτια είναι τα παρακάτω δικά του λόγια… «Εάν σε κάποιον λες καθημερινά όταν θα ξυπνήσει «μα γιατί είσαι τόσο χλωμός;», στο τέλος και χλωμός να μην είναι, θα χλομιάνει. Έτσι είναι γενικά στη ζωή. Όταν δίνουμε έμφαση στις δυσκολίες, μετά αυτές θα κυριαρχήσουν. Πρέπει να δίνουμε έμφαση στα δυνατά σημεία και να προσπαθήσουμε να παρακάμπτουμε ή να ξεπερνούμε τις δυσκολίες με εφευρετικότητα. Η ζωή είναι όπως τη βλέπεις».
