MC MEDIA NETWORK

#mood

Όλες οι Ειδήσεις

Advertisement

Let’s Sing Together Band: Αν κάτι μπορεί να ενώσει αυτόν τον κόσμο είναι η μουσική (video)

Advertisement

Sponsored by exness

Κάποιοι λένε ότι το πέρασμα του χρόνου επουλώνει τις πληγές. Όσοι έχουν τις πληγές, γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί. Απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτές, όσο επώδυνες κι αν είναι. Γίνονται συνήθεια. Καθημερινότητα. Ξεγελάς τον εαυτό σου αλλά δεν παύουν να πονάνε.

Της Γεωργίας Μιχαήλ

Πέρασαν σχεδόν 49 χρόνια και για κάποιους είναι σα να μην πέρασε μία μέρα. Για κάποιους άλλους, όμως, πέρασαν 49 ολόκληρα χρόνια που έφεραν πολλές αλλαγές. Ωστόσο κανείς, ο οποίος πραγματικά αγαπάει αυτό το νησί που ονομάζεται Κύπρος, δε θα πρέπει να συμβιβάζεται -ούτε καν- με την ιδέα της διχοτόμησης. Σαφώς και πλέον η επανένωση φαντάζει ουτοπική με βάση τα πολιτικά δεδομένα. Αλλά… υπάρχουν αυτοί οι απλοί πολίτες, κι από τις δύο κοινότητες, που αντιστέκονται. Σε αυτούς, και νέοι άνθρωποι που δεν έζησαν καν στην «αντίπερα όχθη» αλλά παρόλα αυτά προσπαθούν και βρίσκουν κοινά σημεία για να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Κι αν κάτι μπορεί να ενώσει αυτό τον κόσμο είναι σίγουρα… η μουσική!

Advertisement

«Let’s Sing Together Band»

Ήταν εκείνες οι ημέρες της πανδημίας που ο κόσμος «πάγωσε» και εντούτοις κάποιοι δεν αδρανοποιήθηκαν αλλά ένωσαν δυνάμεις. Η «Κίνηση Πολιτισμού» και η πρωτοβουλία «Kıbrıs Tek Yurt Hep Birlikte – Κύπρος, μια πατρίδα όλοι μαζί» αποφάσισαν ότι είχε έρθει η στιγμή για την ίδρυση ενός δικοινοτικού και δίγλωσσου μουσικού συγκροτήματος.

«Τραγουδίστριες του συγκροτήματος είναι η Τουρκοκύπρια Niyal Ozturk (Νιγιάλ Οζτούρκ) και η Ελληνοκύπρια Φρειδερίκη Τοµπάζου, οι οποίες πλαισιώνονται από δύο Ελληνοκύπριους και δύο Τουρκοκύπριους μουσικούς. Υπάρχει και μία ομάδα ανθρώπων πίσω από το συγκρότημα, που συντονίζει τις εμφανίσεις τους», ανέφερε ο Ηλίας ∆ηµητρίου, από την «Κίνηση Πολιτισμού», ο οποίος μίλησε στη Cyprus Times για το συγκρότημα ενώ μας έφερε σε επαφή με τις δύο σολίστ, οι οποίες μοιράστηκαν μαζί μας τα συναισθήματα τους και όσα βιώνουν σε αυτό το ξεχωριστό συγκρότημα.

Η μουσική που επέλεξαν δε θα μπορούσε να μην ήταν οικεία και στις δύο κοινότητες. «Διαλέγουμε τραγούδια που έχουν τραγουδηθεί και στα ελληνικά και στα τούρκικα. Προσπαθήσαμε να ενώσουμε τις δύο κοινότητες μέσα από ήχους που ήδη γνωρίζουν», ανέφερε ο Ηλίας. Κι αν κανείς διερωτάται σε ποια γλώσσα μιλούν για να επικοινωνήσουν, η απάντηση είναι τα αγγλικά. «Η γνώση της αγγλικής γλώσσας λύνει το πρόβλημα της πρακτικής επικοινωνίας για τις νέες γενιές. Ωστόσο πέρα από τη γλωσσική επικοινωνία, θεωρώ ότι η επικοινωνία είναι κάτι πολύ ευρύτερο. Το πιο σημαντικό είναι η διάθεση μας να επικοινωνήσουμε, το κίνητρο μας. Η μουσική είναι ένας τρόπος επικοινωνίας».

Η πρώτη εμφάνιση έγινε το Νοέμβριο του 2021 στο ιστορικό κέντρο της Λευκωσίας, τη Φανερωμένη, και η δεύτερη λίγο πιο κάτω, στην κατεχόμενη πλευρά της πρωτεύουσας. Η ανταπόκριση; Τόση ώστε να δώσει ώθηση για συνέχεια. «Υπήρχε αρκετή παρουσία κόσμου και από τις δύο κοινότητες. Διασκέδασαν και χόρεψαν με τα κοινά ακούσματα. Άτομα διαφορετικών ηλικιών, ακόμα και διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων. Αυτό μας χαροποίησε ιδιαίτερα. Η μουσική έκανε όλους τους ανθρώπους ένα και αυτό είναι το πιο σημαντικό για μας. Υπάρχουν, φυσικά, κι αυτοί που ενοχλούνται από αυτή τη συνύπαρξη. Δε μας πτοούν όμως γιατί προσωπικά πιστεύω ότι σπάζοντας αβγά, κάνεις ομελέτα. Δηλαδή αγγίζοντας τα στερεότυπα μπορείς να δημιουργήσεις προβληματισμό. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να μοιραστούμε και να συνεργαστούμε έχοντας ένα ωραίο αποτέλεσμα. Ξεκινώντας από τα απλά».

Πρόσφυγας και η Niyal, πρόσφυγας και η Φρειδερική

Η ψυχή του συγκροτήματος είναι οι δύο καλλίφωνες τραγουδίστριες οι οποίες πριν από τη δημιουργία του ήταν, μεταξύ τους, άγνωστες. Πέρα από την κοινή τους πατρίδα, την αγάπη τους για το τραγούδι και οι δύο είναι παιδιά ανθρώπων που βίωσαν την προσφυγιά.

Αν και γεννήθηκε στο βόρειο τμήμα της Λευκωσίας, ο πατέρας της Niyal Ozturk κατάγεται από το χωριό Άγιος Νικόλαος στο Τρόοδος και η οικογένεια της μητέρας μου από το χωριό Αφάνια της Μεσαορίας. «Μεγάλωσα στη Λευκωσία μέχρι που έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό. Από το 2006, όταν και επέστρεψα στο νησί, μέχρι σήμερα ζω στην Κερύνεια. Πηγαίνω στο νότο όσο μπορώ, αγαπώ κάθε εκατοστό αυτού του νησιού καθώς και τους ανθρώπους του με όλη μου την καρδιά», μας ανέφερε η Τουρκοκύπρια τραγουδίστρια.

Στην ίδια πόλη, από την άλλη πλευρά, μεγάλωσε και η Φρειδερίκη Τοµπάζου, η οποία πλέον ζει στην Παλλουριώτισσα, ακριβώς δίπλα από την πράσινη γραμμή. Οι γονείς της και οι δυο πρόσφυγες. «Ο πατέρας μου κατάγεται από τη Μόρφου και η μητέρα μου από τη Βατυλή».

Από δύο άγνωστες «γεννήθηκε» αδελφική σχέση

Οι δύο τους γνωρίστηκαν καθώς ήταν οι εκλεκτές για να πλαισιώνουν φωνητικά το συγκρότημα. «Μας έφεραν κοντά και αμέσως ταιριάξαμε! Έχουμε μια εξαιρετική σχέση μεταξύ μας, όλα τα μέλη της μπάντας. Δε χρειάζεται καν να μιλήσουμε για να αποφασίσουμε. Ειδικά η Φρειδερίκη και εγώ είμαστε στην ίδια σελίδα για τα πάντα. Με όλα τα μέλη του συγκροτήματος τα πάμε πολύ καλά», ανέφερε η Niyal.

Η Φρειδερική θυμάται ακόμη την πρώτη συνάντηση τους για πρόβα. «Ήμασταν όλοι τόσο χαρούμενοι και τόσο συγκινημένοι γι’ αυτή την πρωτοβουλία. Δέσαμε από την πρώτη στιγμή και ξεκινήσαμε αμέσως να συζητούσαμε για τα κοινά μουσικά μας ακούσματα, τις επιρροές που είχαμε, τις σπουδές μας, για τα μουσικά δρώμενα στις δυο πλευρές του νησιού και φυσικά αμέσως εντοπίσαμε τα τόσα κοινά που μας ένωναν. Τώρα η σχέση μας είναι πλέον αδελφική. Κάθε παράσταση και κάθε κοινό μας βίωμα, μας δένει ακόμα περισσότερο».

«Κάποιοι κηρύττουν ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί… μακριά από την πραγματικότητα»

Αν και οι δύο επαγγελματίες τραγουδίστριες, σε καμία περίπτωση το συγκρότημα δεν αποτελεί γι’ αυτές μέρος της δουλειάς τους αφού έχει μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά τους και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη μουσική.

Για τη Φρειδερική, όπως η ίδια μοιράστηκε μαζί μας, όλο αυτό είναι μια προσπάθεια και μια ανάγκη συνεργασίας με συναδέλφους της από τη βόρεια Κύπρο. «Νιώθω πως είναι μέρος του συλλογικού αλλά και του προσωπικού αγώνα του καθενός μας για επανένωση του τόπου μας μέσα από αυτό που αγαπούμε πιο πολύ. Τη μουσική. Θεωρώ πως πέραν από τα συμφωνηθέντα, τις συνομιλίες και τις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, ένας από τους σημαντικότερους πυλώνες για να υπάρξουν οι σωστές βάσεις ώστε να είναι βιώσιμη η λύση, είναι η συνεργασία, η καλλιέργεια του διαλόγου και της μεταξύ μας συναντίληψης και εμπιστοσύνης για την επανένωση του νησιού μας. Να χτίσουμε σχέσεις και γέφυρες μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Το συγκρότημα «Let’s Sing Together Band» συμβάλει σε αυτό και είμαστε όλοι πολύ περήφανοι και ευγνώμων».

Κάτι παρόμοιο αισθάνεται και η Niyal καθώς, όπως αποκάλυψε γι’ αυτή «το Let’s Sing Together Band είναι η αντανάκλαση του πώς πιστεύω ότι πρέπει να είναι η Κύπρος, η απόδειξη ότι έχουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε, να γελάσουμε, να τραγουδήσουμε και να κλάψουμε μαζί, παρά τα όσα μας έχουν πει όσων τα συμφέροντα συμβαδίζουν με το διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων. Το συγκρότημα είναι ένας τρόπος να εκφράσουμε αυτά τα συναισθήματα και να δείξουμε κυριολεκτικά τα κοινά μας σημεία και το πώς είναι δυνατόν να τα ζήσουμε ειρηνικά. Γι’ αυτό μας αρέσει να εκπλήσσουμε τον κόσμο με το ρεπερτόριο των τραγουδιών μας, το οποίο αποτελείται κυρίως από κοινά τραγούδια που τραγουδιούνται στα τουρκικά και τα ελληνικά. Αυτά που δεν είναι απλά κοινά κυπριακά τραγούδια, αλλά τραγούδια που είναι επίσης δημοφιλή τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία. Τονίζουμε αυτά τα κοινά στοιχεία για να αποδείξουμε ότι αν και κάποιοι κηρύττουν ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί, αυτό είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα».

Η πρώτη κοινή εμφάνιση σε ελεύθερη και κατεχόμενη Λευκωσία

Μπορεί να γνώριζαν εξ αρχής ότι το εγχείρημα αυτού του συγκροτήματος ήταν κάτι παραπάνω από το να ψυχαγωγήσει τον κόσμο ωστόσο η στιγμή που αντιλήφθηκαν τι σημαντικότητα του ήταν όταν τραγούδησαν μπροστά σε ένα κοινό ενωμένο από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.

«Θυμάμαι την πρώτη φορά που παίξαμε στα κατεχόμενα έξω από το Buyuk Han στην παλιά Λευκωσία. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πόσο χαρούμενοι ήταν όλοι και με πόσο ενθουσιασμό έβλεπαν και αγκάλιασαν αυτή την προσπάθεια. Ε/κ και Τ/κ ενωμένοι και αγκαλιασμένοι δε σταμάτησαν να χορεύουν και να τραγουδούν μαζί μας. Ενώσαμε τα χέρια με την Νιγιάλ και εκεί καταλάβαμε την σημαντικότητα της ύπαρξης του συγκροτήματος αυτού. Ένιωσα πως μέσα από αυτή την προσπάθεια δίναμε έμπνευση και ελπίδα σε όλους τους Κύπριους που βρίσκονταν εκεί. Την ίδια ώρα κάναμε όσους έχουν τους ενδοιασμούς τους, ως προς το κατά πόσον μπορούμε να συνυπάρξουμε ξανά μετά από τόσα χρόνια, να προβληματιστούν».

Πολύ συγκινημένη αισθάνεται και η Niyal κάθε φορά που, όπως είπε, τραγουδάει στο νότιο μέρος του νησιού μαζί με τη Φρειδερίκη και το συγκρότημα. «Οι αντιδράσεις του κόσμου, και από τις δύο κοινότητες, είναι πολύ θερμές. Αυτό μας δίνει το κίνητρο να συνεχίσουμε, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούμε για να διαδώσουμε το μήνυμα ότι ένα κοινό μέλλον είναι δυνατό».

«Δακρύζαμε στις αρχικές πρόβες… Όταν άκουσα το ‘Η δική μου η πατρίδα’»

Ζητώντας τους να περιγράψουν τη στιγμή που μέχρι τώρα τους έκανε να αισθανθούν ιδιαίτερη συγκίνηση και οι δύο εξομολογήθηκαν ότι αυτή δεν περιορίζεται σε μία.

Η Φρειδερίκη μάλιστα αποκάλυψε ότι σε καμιά συναυλία με τους «Let’s Sing Together Band» δεν κατάφερε να συγκρατηθεί και να μη συγκινηθεί βαθιά. «Η πιο συγκινητική στιγμή, όμως, νομίζω πως ήταν στο Σπίτι της Συνεργασίας (Home of Cooperation), στην εκδήλωση με τίτλο «Commemorating victims of war and honoring humanity». Σε αυτή τιμήθηκαν τα θύματα του πολέμου αλλά και η ανθρωπιά που είχαν πολλοί Κύπριοι, και των δυο κοινοτήτων, μεταξύ τους, τη μαύρη εκείνη περίοδο της ιστορίας του τόπου μας. Οι άνθρωποι που τιμήθηκαν βρίσκονταν εκεί μπροστά μας. Ακούσαμε τις ιστορίες τους, οπότε το κλίμα ήταν έτσι κι αλλιώς φορτισμένο. Ήμασταν συγκινημένοι από την αρχή της εκδήλωσης γιατί μοιραστήκαμε και μεταξύ μας κάποιες ιστορίες που είχαμε ακούσει. Συζητούσαμε, μάλιστα, από πριν με την Νιγιάλ ότι αυτή θα είναι μια από τις δύσκολες μας παραστάσεις μας».

Η Niyal δεν αρκέστηκε σε μία και μόνο συγκινητική στιγμή… «Μπορώ να αναφέρω μερικές ιδιαίτερες στιγμές. Θυμάμαι ότι δακρύζαμε από συγκίνηση κατά τις αρχικές μας πρόβες. Το δεύτερο ήταν όταν άκουσα τη Φρειδερίκη και άλλους φίλους μουσικούς να τραγουδούν το «Η δική μου η πατρίδα» που είναι ένα ποίημα που έγραψε η Τουρκοκύπρια ποιήτρια, Νεσιέ Γιασίν. Ακόμα δε μπορώ να περιγράψω πόσο συγκινητικό ήταν για μένα και πόσο έκλαψα εκείνη τη μέρα. Και μια τελευταία συγκινητική στιγμή, που θα ήθελα να αναφέρω, είναι όταν είχαμε την ευκαιρία να τραγουδήσουμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και σε μια κυπριακή βραδιά στις Βρυξέλλες. Ήταν μια ιστορική στιγμή για εμάς. Τα συναισθήματα ήταν έντονα και η υποστήριξη από τους συμμετέχοντες, τους Κύπριους Ευρωβουλευτές, τον κόσμο στο Ευρωκοινοβούλιο και τους φίλους που ήρθαν να μας παρακολουθήσουν ήταν εξαιρετική».

«Μας χωρίζει ο φόβος, πολιτικοί τον συντηρούν… Η συμβίωση δεν είναι αδύνατη»

Τα τελευταία χρόνια τόσο οι δύο τους όσο και η υπόλοιπη ομάδα που απαρτίζεται από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους ήρθαν τόσο κοντά που δεν είναι υπερβολή να πει κανείς που αυτοί θα ήταν οι κατάλληλοι να απαντήσουν στο ερώτημα «τι είναι τελικά αυτό που ενώνει και τι αυτό που χωρίζει του δύο λαούς;».

Η Τουρκοκύπρια τραγουδίστρια βολιδοσκοπώντας τα όσα βιώνει γύρω της πιστεύει ότι το κύριο πράγμα που μας χωρίζει είναι ο φόβος του ενός για τον άλλον, ο φόβος ότι οι εχθροπραξίες στο παρελθόν θα επαναληφθούν. «Κάποιοι πολιτικοί συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται την κατάσταση, ως εκ τούτου, τροφοδοτούν τον φόβο όσο το δυνατόν περισσότερο για να αποκτήσουν πολιτικό πλεονέκτημα. Δεύτερον, έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια που έχουμε χωριστεί ο ένας από τον άλλον. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν περάσει ποτέ στην άλλη πλευρά του νησιού και υπάρχουν προκαταλήψεις που πρέπει να ξεπεραστούν. Σύμφωνα με αυτά που προσωπικά έχω βιώσει, από τη στιγμή που οι άνθρωποι αρχίζουν να γνωρίζονται, οι προκαταλήψεις ξεπερνιούνται μέσα από την ενσυναίσθηση, κάτι που όλοι χρειαζόμαστε. Όσο για το τι μας ενώνει, μπορώ να αναφέρω πολλά, αλλά ο κοινός μας πολιτισμός είναι το κυριότερο. Η κουζίνα μας, ο τρόπος ζωής, η μουσική και η αγάπη μας για την όμορφη χώρα μας και τους ανθρώπους της. Οι Κύπριοι ζουν μαζί ευτυχισμένοι στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε πολλές άλλες χώρες. Σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι πέρα από το χάσμα που είναι φίλοι ή έχουν στενές σχέσεις. Η συμβίωση δεν είναι αδύνατη».

Μηδαμινά είναι κι αυτά που εντοπίζει και η Ελληνοκύπρια τραγουδίστρια για τα όσα μας χωρίζουν σε σχέση με αυτά που μπορούν να φέρουν κοντά. «Μας ενώνει ο τόπος μας. Η Κύπρος. Οι κοινές μας ιστορίες. Οι κοινοί μας αγώνες. Σήμερα πάνω από όλα μας ενώνει η ελπίδα! Μας χωρίζει το συρματόπλεγμα και η γλώσσα -αν και πολλοί Τ/κ μιλάνε αρκετά καλά την κυπριακή διάλεκτο», ανέφερε από τη δική πλευρά ο Φρειδερίκη.

Κοντά μισός αιώνας από εκείνη την αποφράδα μέρα που κάποιοι πραγματοποίησαν τα ματαιόδοξα σχέδια τους σπέρνοντας θάνατο, πόνο και διχόνοια. 49 χρόνια μετά και ακόμη υπάρχουν αυτοί που ευνοούνται να συντηρούν μία τέτοια κατάσταση. Κι όχι για το γενικό καλό αλλά για το προσωπικό τους συμφέρον. Πρωτοβουλίες, όπως το «Let’s Sing Together Band», μπορούν ωστόσο να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Αφυπνίζοντας, παράλληλα, τον λαό ώστε να αντιληφθεί ότι σε μία εποχή που η παγκοσμιοποίηση αποτελεί αναπόφευκτο συστατικό σύστασης μία χώρας είναι τουλάχιστον τραγικό το γεγονός ότι άνθρωποι από την ίδια πάστα είναι διχασμένοι κρατώντας μοιρασμένη την ίδια τους την πατρίδα.

Ακολουθήστε την Cyprus Times στο Google news και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις Ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο στη Cyprus Times

Advertisement

Trending

Advertisement

Ροή Ειδήσεων

Advertisement
Advertisement
Advertisement

Διαβάστε Επίσης

Advertisement
Advertisement

Best of Network

ΚΟΚΟΡΙΝ;

ShootandGoal